UNUTMASAK

Yusuf AKSOY

*

Bir bilsek

dağlarının ardının değil

evlerimizin önünün

zifiri karanlık

ve sis içinde olduğunu

mahcubiyeti ve utancı yenerek

bir görsek hesapsız ve kitapsız

kaçmaya alışık gözlerimizle

çok uzaklarda sandığımız

kar altında kan kesen

el ve ayakların bizim olduğunu

çorba tadında da olsun

hani yaşamak için

tütmeyen baca kalmasın diye

sabahtan ve geceden habersiz

rüyalarını özleyen

uykuları çalınan çocukları

açlarla birlikte toklar da bir görse

üşür mü kimimizin

serçe titremesindeki bedeni

kimimizin soğuk bilmez yüzü

darda, yolda

ve ateş içinde kalanları

su gibi aş gibi hiç unutmasak

kucaklayan ellerle

dolu olsa

gölgelerle dolu olan

köy ve kentler

donar mı

pencerelerden süzülen

annelerin gözyaşları

suskunluğa boğulmuş

babaların dilleri

yangın yeri şimdi

annelerin yüreği

dokunamadığımız eller

kor kor ateş kara kışta

ağıtlar olur muydu hiç

lügatını unuttuğumuz

ekmeği bölüşür gibi

bölüşmemiz gereken

sevgiyi unutturanlar olmasa