YUSUF ERBAY * Açılış 1 "İyya ke na'büdü" bir tılsımdır, Yatsıyla şafak arası. Çözülür yakazada, Işığın izi, şüphenin karası. -Karışırım suallere, cevaplara.   2 "İyya ke nestain" bir mevsimdir, Sonbaharla kış arası. Yaslanır son yokuşa, Sarının hüznü, toprağın karası. -Karışırım bir varmışa, bir yokmuşa.   3 "Sırat-ı müstakim" bir soluktur, Yürekle kafes arası. Gözümün nurunda söner, Varlığın alaca karası. -Karışırım yeryüzüne, gökyüzüne.

Resim: Yusuf Erbay Lâmelif   nefesin lâ suretin elif ahirin yalnız… kendini okur kendi sesin levhada mahfuz…   (birlikte ateşte korduk suda zerre toprakta kurşun)   -neden açıldı kafes? habersiz salındı can pençelerinde kuşun soru mu bilinmez dua mı? lâmelif duruşun…

YUSUF ERBAY * Evvel zaman / Kalbur saman içindeyken Her şey, Başka bir şey içindeyken… Rüyamın içine bir Derviş doğdu. -Âdem gibi anasız doğdu…   Develer tellal / Pireler berber iken. Her şey, Başka bir şey iken… Başka hiçbir şey olmayan Derviş büyüdü.   (Gitmekle kalmak arası Peri kanadına sığan Arpa boyu yaşamında Yalnız yürüdü…)   Gün batmazdı gezdiği ufukta Kulun bildiğini gizliyor şimdi Ayrılık hummasında Derviş Nazarı yaprak döküyor Gidişi kar kokusunda…   -Çaresiz / ma

maviADA'nın ilk basılı dergisi KimseSİZ' in kapağı,   2002 KimseSİZ Sayı 1 YUSUF ERBAY * Kendinden başka kimseyi önemsemeyenlerin, kendinden başka kimseyi sevmeyenlerin kaderidir bu. Bir gün kendinden başka kimseyi özlememeye başlarlar. Kendini özlemeye başlayan insandan bahsediyorum. Kendini arayandan değil. Arayan bulur ya da bulamaz. Kendini özlemeye başlayansa, iflah olmaz. Özleyeceği olmayan insan, dönüp dönüp kendini özlemeye başlar. Her seferinde yeniden, her seferinde

YUSUF ERBAY * eski evlere yeni çatılar çatardım / şiirlerimde eski kuşlara yeni kanatlar takardım.   -eski saatlerde yeni vakitlere bakardım…   şimdi fazladan bir gökyüzü var / elimde ziyadesiyle dağlarım tepelerim var vadileri dolduran coşkun ırmaklarım kıyısından taşan denizlerim var   fazladan bir mehtabım var / üstelik ışığında dans edeceğimiz… *FOTOĞRAF: Yusuf ERBAY

Yusuf ERBAY * bu ayaküstü tanışmalar öldürecek beni iç geçirmeler / burukluk ve nâdir bakışlar…   bu hatırlamalar dalgın yürüyüşler akşamüstleri öldürecek bu yangın şehrin camları…   “görüşürüz” / fakat ne zaman bu ayrılışlar öldürecek beni alışılmış / umursamaz selamlar…   bu hayat bazen her şeyim benim dışımdaki her şey bazen öldürecek beni bu tanıdıklar…

FOTO: Yusuf ERBAY   Yusuf ERBAY * Gölgeli kent / sarı yüzler İkindiyle akşam arası Yere düşüyor ekmek kavgası Kimse gülmüyor hesapsız Herkesin dilinde mahpus Kendi köyünün havası…   Boğazda kar köpükleri İkindiyle akşam arası Dalgadan taşıyor bir taka Ardına sığmıyor martı sürüsü…   -Dokunsan yıkılacak asma köprüler Üflesen sönecek fener lambası Bir bulut balıklara değiyor Siyah beyaz iki deniz arası…

Foto: Yusuf Erbay Şehir ve Gölgeler 1. bu şehir aslında yok çoktan silinmiş resim gördüğüm çizgiler gülün gölgesi…   yaldızı dökülmüş fener şehrin boğuk sesini çekip damarlarına ışığı gizliyor…   savrulan suyun nefesi tenime çarpıyor / üşüyorum… bu hayat aslında yok gördüğüm yalnızca gülün gölgesi…

Yusuf ERBAY'la SÖYLEŞİ * ŞENOL YAZICI * " insanın sılası çocukluğudur. " Yazarların bir sınıfı bir aitliği yoktur derler. Çok farklı köken ve kültürden yazar çıkabilir, eğitimle, donanınla da çok ilgili değildir. Ecevit gibi başbakan, Yaşar Kemal gibi ortaokul terk bir çoban ya da benzeri olabilir. Ne var ki çok vali yazar olduğunu sanmam. Çünkü emir komuta zincirinin tepesinde oturan bir insanın yazarlığın naifliğine ve muhalifliğin ruhuna alışabileceğine çok ihtimal vermem

Foto: Yusuf Erbay camların gölgesinde bir kadın durdu / geceydi bakışları ömrünü salıp caddeye saçlarıyla savurdu   gülüşü acı bir şeydi / gülüşü insanlara değil güneşeydi…   yüreği gül yaprağı hüznü garipçe gurbetti sıradan ölümler yakışmaz ölümü kıyametti…