SEN NESİN Kİ

Asla olmaz dediklerin

uykuları bile delik deşik ederken

kimlikleri kaybedilmiş yanı başındakini

siren sesleri alıp götürürken meçhule

kuşlar bile arkasına bakarak uçarken

ceylan sessizliği sandığımız yabanda

kelebekler, karıncalar bile tedirginken

yarı uykularından zorla kalkan çocuklar

çocuklar aç ve perişan okul yollarında

çocuklar

aç

perişan

kirli elbiselerle tezgah başlarında

isyanın güneşi kadınlar

sürüklenirken, kelepçelenirken yerlerde

vurulurken kuytularında sokakların

sen nesin ki köşe başları teslim alınırken

kör olmuş milyonların gözü önünde

azıcık sevgi

bir lokma yemek

bir yudum su isterken

sokakların dar edildiği canlar

karanlığın güpegündüz vakitlerinde

kanlı tuzaklardan habersiz olur

kafasına kürekle vura vura öldürülür

köpek canlarımız

zehirli torbalarda boğulur

minnacık kedi canlarımız

miyavvvvvv çığlıkları

vuruldum haykırışları köpeklerin

bastırırken siren seslerini

sağır etmiyorsa kulakları

koşmuyorsa ayaklar

haykırmıyorsa yürekler

yıkmıyorsa eller duvarları

vurulan kuşların

kanatlarına basılıyorsa

tel örgülerdeyse bedeni

savaş istemeyenlerin

sen şair olsan ne

yazar olsan ne

ressam olsan ne

sen nesin ki

kaleminle

fırçanla

sesin soluğunla

yaşamın barikatlarında değilsen