Eve Götür Beni Nehir

Eve Götür Beni Nehir

Köprüden Parramatta Nehri’ni seyrediyorum Sydney’in ortasında; hayatım su gibi berrak, akıp gidiyor 99 tatilimde Taksim Meydanı’nda, Özdemir’in sevgi dolu tekmesi, aynı güzellikte savuşturmam geçiyor. Çocuksu coşkumuza tanık olanların, gülümsemesi de akıntıda. Bir balık sıçradı; gözünü benden ayırmadan, kuyruk salladı. Seyhan Nehri’nde elimle yakaladığım balığa benzettim. Kavanozda beslemeye kalkınca azarlanmış, götürüp nehre bırakmıştım. Dur Parramatta Nehri! Sürüklediğin balıkla, konuşacaklarım var. Soracaktım, cenazelerinde bulunamadığım sevdiklerim yolumu gözler mi gitti? Deniz kenarında; yanıma konup üzüntümü paylaşan serçe, havada, yüzmeyi durdurup bana bakıp kuyruk sallayan balık, Çukurovadan, doğduğum yerden tanıdık. Şimdi onları geldikleri yere mi götürüyorsun? Önüne katmış her şeyi sürüklerken bırakma Nihat’ı burada eve götür beni nehir. *