ZAMAN DURDU VİCDAN DURMADI
- Mehmet ŞAMİLOF
- 3 Eki
- 1 dakikada okunur
AKBABA ve ÇOCUK
*
Bu fotoğraf, bir zamanlar Kevin Carter'a Pulitzer getiren, ama aynı zamanda hayatına mal olan o sarsıcı andır.
Sudan'ın kavrulmuş topraklarında, açlıktan çökmüş bir çocuk ve arkasında sabırla bekleyen bir akbaba. Bu görüntü, sadece bir insanlık dramını değil, bir etik ikilemi de dondurdu.
Foto-muhabirler gibi Coşkun Aral da, o an deklanşöre basmanın arkasındaki çaresizliği anlıyor: "Bu fotoğrafın dünya kamuoyunda yaratacağı tepki ve yardım getirme ihtimali..." O anki tek görevinin o dehşeti dünyaya göstermek olduğunu hissediyordu Carter.
Ancak fotoğraf yayınlandıktan sonra eleştiri okları ona yöneldi. Birçoğu, çocuğa yardım etmeden sadece fotoğrafını çekenin "asıl akbaba" olduğunu iddia etti. Bu suçlamalar, zaten sayısız dehşete tanıklık etmiş ve derin bir travma yaşayan Carter'ın ruhunu kemirdi.
John Long'un dediği gibi, "Hiçbir fotoğraf bir insanın hayatından önemli değildir."
Kevin Carter, bu kareyi çektikten dört ay sonra, 33 yaşında intihar etti. Arkasında bıraktığı not, "yaşam sevincinin yerini alan depresyonu" ve karşılaştığı o korkunç manzaraların dayanılmaz yükünü fısıldıyordu.
Bu kare, yalnızca Sudan'daki açlığın değil, aynı zamanda bir fotoğrafçının taşıdığı vicdan yükünün de sembolü haline geldi. Kevin Carter, acıyı dünyaya göstermenin bedelini kendi hayatıyla ödedi. O, deklanşöre basarak zamanı durdurdu, ama o anın yarattığı acıyı ve pişmanlığı asla durduramadı.
*
YENİDEN DOĞUŞ ve ZAFER HİKAYESİ
Bu iki kare fotoğraf, insanlık tarihinde yürüdüğümüz yolu özetliyor:
Bir yanda gözlerimizi acıdan kaçıramadığımız ve kederden boğulduğumuz bir utanç anı (Akbaba ve Çocuk), diğer yanda ise el uzatarak acıyı yendiğimiz, fedakarlıkla beslenmiş bir yeniden doğuş ve zafer hikayesi (Anja ve Hope). Hope'un hikayesi, Kevin Carter'ın fotoğrafının yarattığı o derin boşluğa verilen cevaptır. Bu, insanlığın yıkımın eşiğinden bile olsa umudu seçme kapasitesinin güçlü ve duygusal bir kanıtıdır.
*
Yorumlar