Şenol Yazıcı’ya Açık Mektup

19 Aralık 2025

Merhaba YAZICI,

Dünya bin bir dertle, bin bir gürültüyle dönüyor; biz ise burada bir beyaz kâğıdın sessiz namusuna sahip çıkmaya çalışıyoruz. maviADA’nın sayfaları her hafta umut gibi, birer mavi bayrak gibi açılırken, benim kalemim bu hafta sustu. Ama gel de bunu bizim Şenol Yazıcı’ya anlat... İki Oflu bir araya gelince sadece inat değil, bazen de büyük bir sessizlik doğarmış; bunu bu hafta anladım.

Şenol abi, hani o maviADA’nın hem kaptanı hem de fırtınası olan dostum... Her hafta telefonun ekranında adını gördüğümde, içimi Solaklı Deresi’nin serinliğiyle karışık bir telaş kaplar. O tok sesinle, "Yazı nerede?" diye seslendiğinde, aslında "Hâlâ buradayız değil mi?" dediğini bilirim. Ama be hey abi, sen sanıyor musun ki kelimeler demlikte bekleyen çay gibi kendiliğinden demleniyor? Bazen zihnin dereleri kuruyor, yaylayı duman bürüyor; insan kendi içinde yolunu kaybediyor.

Senin bitmek bilmeyen enerjinle benim bu sessizliğim çarpışınca, ortaya bir yazı değil, bir yürek dökümü çıkıyor bu kez.

Sokağa çıkıyorum; bir esnafın yorgun selamında, bir martının hırçın kanadında, belki bir kemençenin en hüzünlü telinde bir cümle arıyorum. Ama kelimeler benden kaçıyor. Belki de senin o meşhur Of markajından korkup yeraltına saklandılar. Sen "Yaz Şamilof," dedikçe, onlar "Bırak biraz dinlensin," diye fısıldıyor kulağıma.

Şu beyaz kâğıt ne kadar kibirliyse, sen de o kadar inatçısın Şenol abi. Biri boşluğuyla eziyor, diğeri Karadeniz gibi dalgasıyla sürüklüyor. Ama dostlar, bilirsiniz ki bazen en gür ses, suskunlukta saklıdır. Bu hafta Maviada’nın o huzurlu sayfalarına bir "gönül molası" bırakıyorum. Şamilof bu hafta kalemini nadasa çekti, ruhunu yaylaya saldı. Of’un inadı varsa, yazarın da kendine has bir hüznü, bir dinlenişi vardır.

Kelimelerin sustuğu yerde, dostluğun sesi duyulsun istedim. Bu hafta sadece bu samimiyetle idare et Şenol abi. Gelecek hafta, o bitmek bilmeyen sabrına değecek bir fırtınayla, tüm harflerimi kuşanıp dönmek üzere...

Mehmet ŞAMİLOF