ÇOCUK DEYİP GEÇMEYİN

BAŞ GÖZ ÜSTÜNE

UZATMA

E Ğ İ T İ M

23 NİSAN 1920

Ara

Şenol YAZICI
- 19 Oca 2021
- 3 dakikada okunur

Anılar Aştığınız Denizlerin Resmidir.

Güncelleme tarihi: 7 May 2023

Derginin tamamını görmek, okumak isterseniz resme TIKLAYIN

maviADA’ya BAŞLARKEN

KimseSİZ'i kapatmanın üstünden bir buçuk yıl geçmişti.

ADA internetten yayın yapıyor, ilgi de görüyordu ama basılı kağıt gibi olur mu?

Ekim 2005'te çıkacaktı DERGİ.

Attila İlhan öldü. Sözü vardı, omuz verecekti bize oysa...

Darmadağın olduk.

Yine de vazgeçmedik.

Yılbaşı öncesi 12 Eylül öncesinden bir arkadaşının evinde buluşmuştuk.

Cehennem gibi bir kış...

İstanbul'dan güçlükle gelen Öner Yağcı, neşeliydi. Gülüyor, konuşuyor anlatıyordu.

12 Eylül öncesini, ortak arkadaşları, hapis, işkence günlerini andık. Dergiyi konuştuk, Omurgayı, ilkeleri… Ulusu sevmeyi anlıyorduk ama ırkçı, kavimci, mezhepçi bir yaklaşımı kökten reddediyorduk. İlerici de olsa bir partinin adamı gözükmek istemiyorduk, işimiz kültür, sanat, edebiyattı bizim.

Birlikte yazacaktık bunları dergiye sözde. Her dergide iki giriş olacaktı. Elli yıl önceki bir dergideki gibi, iki ayrı imzayla iki ayrı yazı, bizi anlatan. Biri ulusala, biri dergi penceresine gönderme yapan. Çitayı ne kadar yüksek tuttuğumuzu, ne kadar büyük ülkülerimiz olduğunu … anlatacaktık.

Bir şeyim yok, diyordu, Öner Yağcı, ameliyatlı kalbi için, ama baktıracağım…

Hastaydı.

O gece, sohbetin en derin yerinde telefonla kötü bir haber verip çağırdılar.

Kalktım. Kardı dört yan, aşılmaz kar.

Ankara’ya gittim. Fabrikada geçirdiği bir kazada ağır biçimde yanmış yakınımı görmeye gittim direk hastaneye. Doktorlar ölüm hükmünü vermiş, imza istediler benden, ölüme olur. Hükmünü bana verdirdiler. Bir aydır bağlı olduğu makineden ayırdılar, canvermesini bekledim.

İnsan denilen nelere kadir,

Ama öğreten çaresizlik korkunç…

Öldü.

Alıp Trabzon’a götürdüm. Ortalık yangın yeri. Döndüm.

Öner'in kalp damarları tıkanmış. Gene gülüyor telefonda.

Ne çok felaket, ne çok kötü haber… İçim sıkıntılı, içim hüzün.

Dergi şimdi neci olacak? Dergide yer almak isteyen ama aklınca kurnazlıkla istemem hallerinin tiyatrosu bir yazar, ağzımı yokluyor, içim paramparça; bu dergi bizim ölüm haberimizi de verir umarım, demişim. O kadar uzun ömürlü olur.

İyi de şimdi neci?

Vazgeçmek geçiyor aklımdan. Onca emek, onca umut!... Bir yanım ardı ardına gelen olaylardan yılgın, yapma diyor. Öte yanım, hayır diyor, asıl şimdi yapmalı.

Düşündüklerini yazmalısın. Anadil duyarlığımızdan söz et. Yenilikçi, dünyaya açık ulusal kültür sanat ve edebiyatın tam yanında olduğumuzu, güzel ve etik olan tüm yapıtlara kapılarımızı açacağımızı, evrenselliğin insanlığın ortak paydası olduğunu ve bizden de izler taşıması gerektiğini, derdimizin yerelden evrensele giden sanat olduğunu yaz.

Yazamıyorum… Hüzün kapıları tırmalayan dev.

Dergi bir yitip gidecek yenilere el veren, aydınlığa taşıyan bir imece. Bu dergide onca insan yazar… Bu dergi, halkım, okur yazarım tutmazsa elinden, dergi olmaz ki.

Halka güvenme diyor herkes..

Halkım beni düş kırıklığına sürer mi?

Bir yazar arkadaşa ben bu halle giriş miriş yazamam diyorum, sen yaz. Ama kimseyi affetmeden yaz, beni de affetme Yazdı, bizim de altında imzamız.

Başladık.

Dedik ya biz hüzün ve kavgadan güç alıyoruz. Yenilmekten…

Olsun biz halkımıza, okuryazarımıza, aydınımıza güveniyoruz. Sanatı kültürü pek sevmez ayrı. Biz de sevdirmeye gelmedik mi? Ondan yakmadık mı bu Anadolu fenerini?

Ya olmazlarsa?

Yap gitsin. Yaşlanınca bakıp gülümseyeceğin bir andaç yarat... 12 Eylül öncesi yediğin dayaklar ve askerlik anıların dışında bir şeyin olsun.

Anlattığın anılar aşıp geldiğin denizlerin resmi değil midir?

Bak sadece KÜRESELLEŞME değil, Attila İlhan dosyası bile hazır. Ülkenin bütün seçkin yazarları katılmış ...

Keyfin olur, yap...

Taşrada da yanarmış o fener, dedirt.

Bu kış kıyamette mum bile zor yanar ama aydınlık bir gelecek için birlikte dünyanın öte ucundan ışığı gözüken bir ateş yakalım mı…

var mısınız?

*

Şenol YAZICI

1 OCAK 2006

*