Kaybolan Sevgi

Nurten B. AKSOY

*

Günlerdir, aylardır hatta yıllardır büyük acılar yaşıyoruz hem toplum olarak, hem insanlık olarak. Savaş çığlıkları geliyor dünyanın dört bir köşesinden, içim yanıyor, çaresizim, elim kolum bağlı ve bu yaşananlar ilk değil ve korkum odur ki son da olmayacak.

Yarım asrı geçen ömrümde ülkemin topraklarında savaş görmedik, ama hatırladığım savaşları aratmayacak öylesine acı dolu günler gördük ki galiba yüreklerimiz nasır tuttu; insanlığımızı, merhameti, sevmeyi, saymayı, birliği, beraberliği unuttuk. Korku ve nefret dolu gözlerle bakıyoruz herkese, her şeye... Bir tek umudumuz kalmıştı elimizde gelecek güzel günlere dair; ama onu da yitirmemiz için bütün dünya elbirliğiyle gayret ediyor sanki.

Oysa eskiden böyle miydik biz. Sadece İYİLER ve KÖTÜLER vardı bize öğretilen. İnsanlar sevgiyle büyütülürse iyi olurdu, kötülüğün tohumu ise sevgisizlikti. Bu yüzden insanları diline, dinine, rengine ya da ırkına göre ayırmazdık biz. İnsanları "Pis Araplar, Yahudiler, Ermeni dölleri, katil Kürtler, kahrolası Rumlar, sarhoşlar, ayyaşlar..." ve bunlara benzer sıfatlarla anmazdık. Çünkü biz DÜNYA denilen bu yerkürenin üstünde, bizim payımıza düşen topraklarda, yan yana evlerde, komşu köylerde, kardeş şehirlerde birlikte yaşardık.

Oysa şimdilerde insanlar dünyayı paylaşamaz olmuş; gücü elinde tutan ya da öyle olduğunu zannedenler saldırıyor insanlığa. Çoluk çocuk, kadın, yaşlı, hasta demeden saldırıyor gözünü kan bürüyenler; yakıyorlar, yıkıyorlar, öldürüyorlar büyük bir zevkle. Ve bir zafer kazanmışçasına sarılıyorlar birbirlerine utanmadan...

Savaşları kişisel çıkarları için fırsat belleyenler yani kötüler körüklüyorlar yangını ha bire, çünkü biliyorlar ki alevler ne kadar yükselirse onların cebi de o kadar dolacak. Her bir çocuğun gözünden akan yaş, onlara para olarak dönecek...

İçim yanıyor, üzüntüm ve öfkem dünyalar kadar; ama elimden hiçbir şey gelmiyor. Kötülüğün sevgiyi ve insanlığı yok ettiğini görmek kahrediyor insanı...

Evet, SEVGİ gönül işidir, insanoğlundan herkesi sevmesini bekleyemeyiz; ama nefret etmeden, savaşmadan, yakmadan, yıkmadan birbirine katlanmayı öğretebilirdik en azından, ama beceremedik... Beş yaşında bir çocuğun, yetmiş yaşında bir annenin, gencecik insanların ölümüne sevinmemeyi öğrenebilirdik en azından. Aynı fikirden, aynı görüşten olmasak da İYİ olmayı deneyebilirdik, karşımızdaki KÖTÜLERE inat. Ama ne yazık ki beceremedik bunu, insanlık kötülüğe yenildi...