İthaf

MUSTAFA EREN KARAKAŞ

*

yurt pencerelerinden ölümlerine uçanlar, dört duvarlı zihinlerde delirenler, doğdukları toprağı isteksizce yemek zorunda kalanlar, gerçek evin zamanının takıldığı boğazlar ve çarşafların kuyrukluyıldızının altında ezilen tüy parçalarına

Amerikan çayırına benzeyen Anadolu bozkırında

Walt Whitman gibi hissettiğimi hisseden bir Beatnik ile

bir Parisli ile Etiyopya’da

bana sonsuz kelimeleri yanımda dinleyen kulaklar

bana yeni bir çağ doğurma fırsatı ver

bir kitapçıda üçümüzden daha tatlı ne olabilir kitaplara giren?

bir tanrıya yaraşır zihinlerden daha kutsal

hepsinin sıkıntıdan nerede durduğunu biliyor musun?

ilki doğurdu, ikincisi de doğurdu

o! ayakların kaderini önceden haber veren

çayırda kıskandığım zamanın zevkinde

hayal gücünde kuş cıvıltılarını

gün batımının büyüsünü

dinleyerek kurutur

zamanın tapılası kaslı kolları

herkes başını koyar, ben de birden

yarınki kıyametim olacaksın sen

yorgun kaslı kolları benimkilerin yanında

Barrett gibi bırakıyorsun onları

hiç kilo almıyorsun aynı kalıyorsun

kaşlarını hiç tıraş etmiyorsun

eski zamanları notlar ve mektuplar olarak yazarak

hayalet yüzleri yavaş yavaş seninki gibi

ve hiç parlamıyorsun