Felaketin İkinci Yılı

Fadime Y. KAROĞLU

*

Felaketin ikinci yılı!..

6 Şubat büyük Güneydoğu depreminin üzerinden iki yıl geçti. Maraş merkezli, ancak Malatya, Hatay, Gaziantep, Adıyaman, Diyarbakır, Urfa, ... On ili derinden etkileyen, daha duyduğumuzda bunun bir deprem olamayacak dende büyük bir felaket olduğunu yüksek sesle haykırdık. Ard arda gelen iki büyük patlama gibiydi yaşananlar.

Belki anında gönderilen yardımlarla can kayıplarını azaltmak mümkündü, ancak devleti idare edenler, sanırım deprem olmadığına olan inançları ile, iki koca gün derin bir sessizlikle beklemiş, herhangi bir çabası olmamıştı. Sivil toplum örgütleriyse yetersiz kalıyordu. Bireysel yardımlar sadece kalanların temel ihtiyaçlarına yetişmeye çalışıyordu. Elimiz kolumuzu bağlayan çaresizliğin acısıyla gözyaşlarımızı içimize akıtıyorduk "Sesimizi duyun" çığlıklarına karşılık bulamayanlar bir bir ölüyor ve kimsenin haberi olmuyordu.

İster istemez, kasıt hissi, gizli bir isyana dönüyordu. Hatay diye bir kent kalmadığı, yerle bir olduğu haberleriyle, bir tarihin yok oluşuna şahit olmanın derin üzüntüsü içerisinde kıvranıyorduk.

Tüm yurttaşlar tek yürek olmuş, sivil toplum örgütleri tırlar dolusu ihtiyaç malzemeleri göndermek için seferber olmuştu. Ancak yardımların ulaşımı da ayrı bir sıkıntı oluşturuyordu.

Hava soğuk, yaşam şartları ağır, yollar kapanmıştı...

Enkaz altında salt soğuktan donarak ölenlerin haberleri geliyordu. Bir şekilde hayatta kalmayı başarabilmiş olanlarsa başka şehirlere taşınıyorlardı. Nasıl 1999 Gölcük depremi sonrası hayalete dönmüşse kentler, oralarında aynı,  hatta daha da kötü bir ıssızlığa büründüğünü tahmin edebiliyor ve içimiz sızlıyordu. Acıları acımız olmuştu. Travmalarına çare olmak için kentimize gelen depremzedelerle kucaklaşıyorduk. Ancak ne kadar acıyı bölüşsen de kişi kendi biliyordu yalnızlığını. Yaralarını kendi yalayarak sağaltma çabasındaydı.

Kalanlar, gidenlerin tüm yükünü almıştı omuzlarına...

Kurtulan  gidenlerdi... Tonlarca ağırlığı kalanlar omuzlayacaktı yine anlaşılan!..