İZ

volkanlar patlarken

şenliğin arka mahallerinde

su sessizce sıyrılılır

ve

toprağa sarılmış ne varsa

alıp götürür en derinden

kimse bilmez yarına büyüyen

sırdan sıyrılan günü

gün mazlum rollerde istemese de

saklar sözde görünür çağlayan

sessizce suya yoldaşlık eder kalp

gözleri yorgun bir çocuk çıkagelir

sabah vakti gün karanlıkken

kapılar üstüne kilitlidir

ama o bilmez yürür sokakta

sıcak bir nefes arar camlarda

yaralarına serince üflenecek

su sessizce derinden ilerler

durmaz herkes durmuşken

derinden ne varsa alır götürür

sınırları erite erite

iyiye damıtılmış hayata yürür

bir anne sesi duyulur

herkes yokken yollarda

bağırır en derinden sesiyle

hiçliğin tuzağına düşmesin

suyun izindeki çocuğu diye

aç bir kedi belirdi öğle sıcağında

ürkek bakışlarla dikildi karşıma

avucumla su taşıdım ona

önce bir adım geri gitti

sonra bir damla suyu içti yerde kalan

tek başımıza suyun izini sürdük sonra

herkese yeterdi

ekmek gibi

aş gibi

herkesi seven aşk gibi

anne haykırışı

dolanıp durdu

dopdolu hayatın içinde

derinden alıp götürüyordu su

ne varsa iyiden yana uzak diyarlara

anne sesi ve kedinin patileri

suya iz oldular

ben de

koşar adımlarla izi sürdüm

çağırarak tüm candaşlarımı

yepyeni bir deniz yurduna