Tutkal

doğuştan mavi değilmiş gözlerim

büyüyünce de mavileşmedi

tenimin

annemin dayak yemiş Kürt rengini

Çerkez beyazlığıyla yıkayıp dursa da babam

soluğum gecekondu kokar

kurtulamadım

nereye gitsem

tutkal

çocukluğum yalınayak

bu yüzden iridir ayaklarım

elin topuyla oynadım

donum düşerdi koşarken

otuz beş yıl sonra

benden umudunu kesmiş karım

yumuk yumuk bile bakamıyor

kelimden yansıyan güneşle kamaşıyor gözleri

nedense

çocuklar pespembe gülüyor karşılaştığımda

moruklar da çocuklar gibi dişlerini göstere göstere

seksenimde bir devrim bekliyorum

kırışıklarım düzelecek

ikide bir düşüyorum ya, o kalkacak

eklem ağrılarım dizkapaklarım filan

bunca yıl sonra öğrendim

umudu

tutkal yapmayı

*

Nihat Ziyalan - Eve Götür Beni Nehir adlı kitabından (Ve Yayınevi - 2018)