Şehir Ören Kadın

güz ucuna teğelli bir şehir tindeki

uslu bir derenin böğrünü deldiği.

gecenin ördüğü bir bebek karında,

ve kanayan şişler zarında asaletin;

söküyor yolları sabırla,

dilinde kayıp nefsi şehvetin.

göğe söven sarsak şehir, evet...

yağmuru yutuyor teninde ipekliler,

tezgâhları inadını dokuyor

köprüden her an atlayan bir kadının,

dereye bakıyor rahmi ölüme kanıyor,

kabarıyor suyu şehrin.

bir kadın şişi etinde,

“Ar”ını ilmekliyor caddeden akan nefesin...