KÜLE DÖNMÜŞ II

iz buz olur da yiterse

buza dönmez mi hayat

buz kırılıp yol bilinmezse

kül lava dönüp yakmaz mı

kepaze olan her şeyi, her yeri

ne varsa dünden yarına gizlenen

sımsıkı sarıldığımız tertemiz hayat

sabaha yeniden uyanmazsa bu gözler

kör olsun gitsin, karanlıklarda kalsın

neye mal olur yolunu bilemezlik

yol nereden geçer, nereye gider

izi sürmemek neye mal olur

yolun yoldaşlığından kaçmak

yangınlarını söndürmez mi

zirvelerinde türküler söylenecek dağların

gizlenen yorulmadı mı bağrımızda

bağrımızda biriktirdiğimiz kıvılcımlar

ışıkken ekmekken su iken

aşk iken bizi dünya dünya koşturan

artık yaksın küle dönen ateşini

ışık diye bildiğimiz

sadece önünde boyun eğeceğimiz onur

işte bu yüzden yenilmeyeceğiz

bu yüzden rüyalar bizi kıskanacak

aşkın yolunda

boranlarda buz kesmiş ellerimiz

açamadığımız avuçlarımız

oynatamadığımız parmaklarımız

nefes nefese koşmazsak eğer

kopar gider gövdeden

duvarlardaki sözlerimizin çığlığı

yere bakar, karanlıklarda kalır sonra

kaldır o zaman başını

ey sokakların sisini dağıtacak insan

ey kuşlarla gökte olacak

karıncalarla yarışacak

kedilerden miyav dilini öğrenecek

köpeklerin patilerini hiç bırakmayacak

sincapların yuvalarına misafir olacak

ceylanları ürkütmeden kurtlarla dost olacak

işçilerle

kadınlarla

gençlerle

sabahın beklenmeyeceğini bilerek koşacak olanlar

külü ataşe döndürme vakti değil mi artık