KİM DEMİŞ!

Demiş çok insan da az’ı aleni

Beşerdir insan, çokları gizlemiş

Yüzeysel bakmış, özümü görmemiş

Aksi, zor diyen var

Ters, aykırı, zıt diyen var

Neler yaşadım, ne badireler atlattım

Bakıyor mülayim yüzüme, aslını bilmemiş

Soğuksun, ukalasın da dediler

Ezdiğim karıncaya ağlarım, bilmediler

Bencisin, bencilsin diyorlar

Var olanımı hep paylaştım görmediler

Alamadım selam bile, hiç sezmediler

Dağıtamadığım an bu, senin şansın

Uzak ol da, beynin beni nekes sansın

Diyorlar, yalnız kaldın, şimdi yalnızsın

Dağ çileğim var, dünyam dolu

Tek bir anım dahi onunla

Sevgi, neşe, heyecan, mutlulukla

Evet, bunu bildiler de, yine eksik

Kötümser değilim, hiç olmadım

Karamsar halim daimi, mevcut

Mazoşist yapım karakteristik

Sanmam, uzun sürmez artık

Dağ çileğimle çıkmışız hayat yoluna

Dertler çileler son

Kullanım tarihini doldurdu, attık

Şen şakrak, yürüyoruz mutluluğa

Acı, hüzün, endişe, biz olduk,

Hayatın dertli hallerinden bıktık

….