Yusuf AKSOY
*
göğe dönük haykıran
sesimiz kısıldı hız çağında
ellerimiz hava da asılı kalıyor
yıkıntıların altında deliriyor ayaklarımız
beden volkan olup patlamaya hazırken
avuçlarımızın içinde yanıyor meşaleler
nefesimizi kesiyor yanık insan kokusu
toprağın dostu ne varsa kül oluyor yine
keşke karıncalar da uçabilseydi
tek kanatla göğe sarılırlardı belki
kanlı bir karanlığa soyundu yine
kan ektiği tüm sınır boylarında
ve kentlerin orta yerlerinde
kanlı gözlerle bekleyen vampir
uyumuyor, korkuya doydu çünkü
sustukça hepimizin dili
kör oldukça bakan gözler
hesap verecek olan
hesap soruyor
mazlumdan, masumdan
düşmeyip düvüşenden
kapıyı açınca dumanında boğulduğumuz
bir uzak! Kenan Diyarında, Filistin’de
açacak mevsimi hiç görememiş güller
şehrin kuytularında alevler altında
dört elle toprağa sarılmış bekliyor
gül deyince kan kırmızısı gelir hayale
toprak, düşlerine hiç ihanet etmeyenlerin
kanıyla sulandıkça sabah akşam
bitmeyen şiirler yazıyorum
yurdunda, annesinin rahminden beri
uyku uyuyamadan vurulan çocuklara
üstüne bombalar yağan kadınlara
düşlerinde asla yenilmeyenlere
hız çağının hiçliğine
tapılan mülke
ve
öldüren irin dolu iktidar arzusuna inatla
Comments