BİTMEYEN

Yusuf AKSOY

*

göğe dönük haykıran

sesimiz kısıldı hız çağında

ellerimiz hava da asılı kalıyor

yıkıntıların altında deliriyor ayaklarımız

beden volkan olup patlamaya hazırken

avuçlarımızın içinde yanıyor meşaleler

nefesimizi kesiyor yanık insan kokusu

toprağın dostu ne varsa kül oluyor yine

keşke karıncalar da uçabilseydi

tek kanatla göğe sarılırlardı belki

kanlı bir karanlığa soyundu yine

kan ektiği tüm sınır boylarında

ve kentlerin orta yerlerinde

kanlı gözlerle bekleyen vampir

uyumuyor, korkuya doydu çünkü

sustukça hepimizin dili

kör oldukça bakan gözler

hesap verecek olan

hesap soruyor

mazlumdan, masumdan

düşmeyip düvüşenden

kapıyı açınca dumanında boğulduğumuz

bir uzak! Kenan Diyarında, Filistin’de

açacak mevsimi hiç görememiş güller

şehrin kuytularında alevler altında

dört elle toprağa sarılmış bekliyor

gül deyince kan kırmızısı gelir hayale

toprak, düşlerine hiç ihanet etmeyenlerin

kanıyla sulandıkça sabah akşam

bitmeyen şiirler yazıyorum

yurdunda, annesinin rahminden beri

uyku uyuyamadan vurulan çocuklara

üstüne bombalar yağan kadınlara

düşlerinde asla yenilmeyenlere

hız çağının hiçliğine

tapılan mülke

ve

öldüren irin dolu iktidar arzusuna inatla