insanlar sürgün yurt yurt

vatanlar sürgün insan insan

yeryüzünün kırları var yüreğimde

kuşlar da tutsaksa kar altında

bahara az var erir kar, çözülür buz

ilmek ilmek örülür kanatılan her yer

kar sularından damıtılmış umutla

sevgiyle yıkarız tüketilen her şeyi

gökyüzünün renginde yeryüzü

kocaman bir yürek

üçe bölünmüş

siyah, beyaz, sarı

alnında ter

tomurcuk dolu herkes

herkes mutlu

daha da mutlu olmak için tatlı telaş

ay kıskanır geceyi

ışıl ışıl tepeden tırnağa tüm kentler

düşlerde saklı kalan mı

seni yaşamak

ekmek sımsıcak ellerde

tedirginliği bilmeyen bakışlar

her gün doğum günü

her gün bayram

çocukların elinde balon ve şeker

gökyüzü kuşların

yeryüzü çocukların parkı

tüm bacalar tütüyor

ama kapkara değil

kimse satmıyor

kimse satılmıyor

düşlerde yaşanmadı ekimler

heyecanını, sabırsızlığını yeniyor

nasırını bilimle sınayanlar

yeniden hayat! diye haykırıyor

sürgün bitecek

muhtaçlık hiç olmayacak

hele esirlik karanlıkla gidecekse

yani

yeryüzü yurt olacaksa herkese

ekim ışığı yol gösteriyor

vicdan ile dolacak olanlara