Ağacın Sesi

kimseler bilmezdi zavallı insan da yoktu önce tek kökten tek daldan ibarettim sonra kendim olmak istedim köklerim, dallarım çoğaldı ben çoğaldım altımda börtü, böcekler üstümde kuşlar oldu yer ve gök çok yalnızdı insanlar da onlardan farksızdı çok oluverdim çok sonra mevsimlerce ayaza, sele, suya ve doğum sancılarından beter sarsıntılara karşı direndim direndim daha da çok oldum tanrı ve tanrıca oldum yüzlerce dilde dillerde türkü oldum yapraklarımla toprağa meyvelerimle insana annenin elinden yemiş oldum güldü tüm yoksul yüzler gün geldi karanlıkta kara bacalar yükseldi yoksulları sevmeyenler doldu kökümle dalımla yaprağımla yemişimle nefes olduğum bir çare bilmez evrende düşmanlar çoğaldı kalpleri ve zihinleri gibi kapkaraydı yüzleri iyiler gölgeme sığınıp sindiğinde ateş toprak su hava ve aş olan ben yaralandım hayat azaldı yanıklardan kesiklerden yaram iyileşirse gülen yüzlerle yeniden kucaklaşırız kor ateşler içine atılsam da yine yemyeşil kalbim Yusuf AKSOY