CEMRE

hep kuşatmaları sevdim ben

yürürken mavinin koyulaştığı

grinin siyah beyaz olduğu

başlangıcı çok öncelerden

bitişi olmayacak zamanlarda

ağustos ortası zemheri

Akdeniz üstüne yağan kar

yerde dağ başındaki heybet

gökteki artçılar

hep ele verirken

sarsıntı öncelini

varoluşsal kaygılar seyre dalar

çekip gider beklenmezken

içindeki gizil dostun

gün elini bırakmaz bir sevgili

yaşa yaşayabildiğin kadar

ne gece var akşamda

ne tufan var sahra gönlümde

hep kuşatmaları sevdim ben

taptaze kadife şaçlı

yeşil bir yaprak gün

gözlerine çiğ düşmüş

güle uzanırken

tüketemediğim

dağ esintileri

göz kamaştıran kristal örtü

taze başak kokuları

nazlı yağmur damlaları

birleşip çağlayan oluyor

kucaklıyorum

kucaklıyorum

yine kucaklaşıyorum

hava su ve toprağa

yılda bir düşerken cemre

her yeni bir umutla

her saat düşüyor

üstüme cemre

Yusuf AKSOY