Güncelleme tarihi: 4 Ara 2020
-Kim kimin imgelerinde kalıcı bir gülüştür?
Bulutların soğuk kalıntılarından gözlerimin içine kıvrılıp kıvrılıp dalgalanan sulardan kim geçer korkusuzca? Acımış bir yüze baktığımda kızaran bir durgunluk varken hala küçük, yalnız ve yalın bir düşün sırtından geçiniyorum ayıp değil mi bu? Ama benden gitti, gitti ve bir çırpıda düştü gözyaşının son gücü onu pervasız bir utançla kırdılar.
-İlk taşı kim attı? Ah kaybım; kalıcıdır kömürleşmiş bilinç! Ah acım; kalıcı olan, daha fazla kıramayan dolgu dolgu nefreti Ah ölüm; kanlı ve kalan, şeytanın işlerini an an hafızalaştıran.
-Güller doğudan seslense kim duyar?
Göğün sesini çoktaan tükenmez bir yalan yuttu! Ah sevgim; sen dirisin hala! Hatırım için sökül ayrıl ağır ağır dünyanın her yanından yine de şakaklarımda dursun karanlık kasların yüzünü aralıksız geceye bırak, o büyük hüznün toprağıyla aşınacak belimi dik tut az daha yaşamalı az daha...
DERİN ZORLU
