biri müjdeler

Onur DÖNMEZ

*

gece ağır bir dalga gibi savrulur da uzar

pencerelerde mavi susuş,

masalarda ekmek kırıntıları.

müjde dediğin bazen

kımıldamasıdır kendi kendine şehrin

kimseye fark ettirmeden.

suyun üstünde bekleyen yüzler

toplanır rayların siyah çizgisinde,

bilirler yola çıkmak için

önce beklemek gerektiğini.

bir gün — belki de çoktan geçmiş olan bir gün —

duvara yazılmış bir ayeti okurlar sessizce,

gökteki yıldızlar düşmez yerlerine izinsiz.

gökyüzünden gelmez çünkü gerçek

içeride büyür,

yer açar kendine

karanlık teslim edilirken

ince ince sızan ışığın şerrine.

taşın içinden fışkıran aslında bir sorudur

musanın değneğiyle.

ama cevap, taşta titreşerek yankılanır

orada sabır

atar damar çıplaklığıyla,

hurma ağacından o rahmin sallandığı

suret suret gölgeler birbirinin üzerine atlayıp

tamamlanırlar aynı sabahta.

boş odada saat gibi tıkırdarken yalnızlık,

vinçleri bu şehrin ağır ağır

uzun bir duanın harfleri olup asılırken havaya,

dudağımda bir an açılıp kapanır

içinde gül taşıyan sessiz bir ağıt.

hani güller diyorum

onlar bize fazlasıyla anlatıldı

şimdi rengi olmayan bir çiçeği düşün,

bilmediğin adını,

kokusunu yaklaştıkça duyduğun,

kendi nisanında yeşeren

toprağın altında biriktirdiği:

o halde bundan sonra

kimse acele edemeyecek.

acele, buharı olup uçtu zamanın.

gece ağır bir dalga gibi savrulur da uzar

oradan koridorlar ustalıkla yürür bu yana,

süslemedir o eski bir elyazmasında kalan:

düşünelim diyeceksin, dile gelmeyecek,

inanmak bir şeylere şimdi

daha mantıklı gelecek.

ve evet, tam şimdi

dalın ucunda açan taze filiz,

kayalara çarpıp dönen küçük ırmaklar gibi

bir anda serinleyecek.

şimdi duy.

çünkü kelimelerim daha yükseğe çıkmayacak.

ama karışacaklar tek hecelik rüzgara

isabetle kalbine dokunan.

artık her şey yaşanacak

gelişmediğini göreceğiz hiçbir şeyin

kapı aralandığında,

orada raylar daha okunaklı olacak

yıldızlar daha yakın

ve sen

beklemenin ortalığından geçip

kendi adınla karşılaştığında.