Babayı Uğurlama

Yusuf AKSOY

*

mayıs değil miydi isyanın adı şimdi orta yerinde babamı kaybettim bendini yıkan sular taşırdı mayısı

dallarında tomurcuk dolu bahçemize ansızın saplandı kaldı bağıran sızı

kim gider meçhule hiç bilinmezmiş bilinmezmiş söz nasıl boyun eğer gözler nasıl dile gelir binlerce keşke ile nasıl kimsesiz kalır çatlayan aynalar sığınak, kalabalık ellerce göğe kaldırılıp sessizliğe aniden yolcu edilinceye dek bilinmezmiş!

ayrılığın bir daha gelmemek olduğu yolun sonsuz yeryüzü olduğu olduğu bilinmezmiş

bahçemizde babanın sesini bekleyen elli yıllık ağaçlarımızın boyları, gövdesi ne ki ne ki yapraklarının sayılamaz çokluğu hüznü bile acıtan ayrılığın tarifine

anılara gömülü örtük sevinçler neresine sığar şimdi yurtsuz düşlerin

ıssızlığın sızısını hiç bilememekmiş varlığı dünde kalan ve devralınan yüreğin

alın teri soğumadan giden ağır emekçinin henüz başı söylenen bin bir öyküsünü hangi gizil arenalardan çıkarabiliriz şimdi umut onda, hüznü bizde saklı kaldı

epey bir karanlığa kalınca gün şafakla ötüşen kuşlar da sustu kanatları boşlukta ayakları dalsız

annem dokuz çocuklu iki canını çok erken yitirdi gülmek ona hep ertelendi hangi vicdan teselli eder canları bağrından koparılan anne kalbini

dokuzumuzun yerine hiç susmadı gözleri her sabah penceresine konan kumru hiç ses etmeden başını dayıyor şimdi cama bir gözü annemde diğeri nefesinde babamın babamın uyanmadığı o sabah hiç konuşmadı sustu! dağlarca yürekle sustuk hep birden! sırdaşının ağıtlarını dinledi kaç sabaha kadar ona anlatacak annem ne varsa tarihi kucaklamış en çok da iyiye yakışan, hak edilen kahramanlıkları

benim babam hiç beklemez kızardı hemen yanlışa, adaletsizliğe, teslimiyete ve korkuya barikattı tek başına iyilerin saffında en önde ve adsız bir gurbetin yoluna tek başına çıktı yine

babamın bedeni mayısın bedeni artık maviliklerin altındaki heybeti yeşertir her yanı bize de bayrak oldu hayatı sımsıkı sarılacağımız

*

12.06.2021