ÇAĞ
Saklanalım çekirdeğimize
istesek de terk edemeyiz kendimizi.
Kendimle değil yalnızlığın en acısıylayım kabul
daha da acıklısı kafatasımın içi dışı
hırçın sefil ziyan
sanırdım ki bir ölünün ölçüsü kadardır
olasıya en büyük anlanmış
ki dünya bu cırlak ahenkle dönüyor değil
amma çıldırmış bu döngü çıldırmış!
çıldırmış bu çığır yaygısı altında
ölü kalanın uğursuz zar suratı
amma iki kan şelalesi, iki toprak bebesi
iki kalıntı gözüme gözüme
duruyor kor
duruyor zor
duruyor kalın
tüm bunlar daha mı hunhar
sanki içimizdeki aç canlıdan?
Çağlar üzerinden bakan solmuş bir sesin kendi
başına nedir ki dediği
koşar adım düş oluyorum
bağırıyorum gecikmiş bir günüm ben
kısık, kuru, sancılı.
