Ara

her hafta bir dergi

maviADA
1 Oca 2006
2 dakikada okunur

Güncelleme tarihi: 22 Oca 2021

maviADA

SAYI: 6 / 2006 0cak

*

maviADA’ya BAŞLARKEN

Dergi Ekim2015'te çıkacaktı.

Attila İlhan öldü. Sözü vardı, omuz verecekti bize... Darmadağın olduk.

Yılbaşı öncesi 12 Eylül öncesinden bir arkadaşının evinde buluşmuştuk.

İstanbul'dan gelen Öner Yağcı, neşeliydi. Gülüyor, konuşuyor anlatıyordu.

Dergiyi konuştuk, Omurgayı, ilkeleri… Ulusu sevmeyi anlıyorduk ama ırkçı, kavimci, mezhepçi bir yaklaşımı kökten reddediyorduk. İlerici de olsa bir partinin adamı gözükmek istemiyorduk, işimiz kültür, sanat, edebiyattı bizim.

Birlikte yazacaktık bunları buraya sözde. Elli yıl önceki bir dergideki gibi, iki ayrı imzayla iki ayrı yazı, bizi anlatan. Biri ulusala, biri dergi penceresine gönderme yapan. Çitayı ne kadar yüksek tuttuğumuzu, ne kadar büyük ülkülerimiz olduğunu falan… anlatacaktık.

Bir şeyim yok, diyordu, Öner Yağcı, ameliyatlı kalbi için, ama baktıracağım… Hastaydı.

O gece, sohbetin en derin yerinde telefonla kötü bir haber verip çağırdılar.

Kalktım. Kardı dört yan, aşılmaz kar.

Ankara’ya gittim. Çok ağır yanık bir yakınımızı görmeye gittim. Doktorlar ölüm hükmünü vermiş, imza istediler benden, ölsün diye olur. Bir aydır bağlı olduğu makineden ayırdılar, ölmesini izletirdiler bana… Ölüm hükmünü bana verdirdiler.

Çaresizlik korkunç…

Öldü.

Alıp Trabzon’a götürdüm. Ortalık yangın yeri. Döndüm.

Önerin kalp damarları tıkanmış. Gene gülüyor telefonda.

Ne çok felaket, ne çok kötü haber… İçim sıkıntılı, içim hüzün.

Dergi şimdi neci olacak? Dergide yer alamk isteyen ama aklınca kurnazlıkla istemem hallerinin tiyatrosu bir yazar ağzımı yokluyor, içim paramparça; bu dergi bizim ölüm haberimizi de verir umarım, demişim. O kadar uzun ömürlü olur.

İyi de şimdi neci? Vazgeçmek geçiyor aklımdan. Onca emek, onca umut!... Bir yanım ardı ardına gelen olaylardan yılgın, yapma diyor. Öte yanım, hayır diyor, asıl şimdi yapmalı.

Düşündüklerini yazmalısın. Anadil duyarlığımızdan söz et. Yenilikçi, dünyaya açık ulusal kültür sanat ve edebiyatın tam yanında olduğumuzu, güzel ve etik olan tüm yapıtlara kapılarımızı açacağımızı, evrenselliğin insanlığın ortak paydası olduğunu ve bizden de izler taşıması gerektiğini, derdimizin yerelden evrensele giden sanat olduğunu yaz.

Yazamıyorum… Hüzün kapıları tırmalayan dev.

Dergi bir yitip gidecek yenilere el veren, aydınlığa taşıyan bir imece. Bu dergide onca insan yazar… bu dergi, halkım, okur yazarım tutmazsa elinden, dergi olmaz ki.

Halka güvenme diyor herkes.. Halkım beni düş kırıklığına sürer mi? Bir yazar arkadaşa ben bu halle giriş miriş yazamam diyorum, sen yaz. Ama kimseyi affetmeden yaz, beni de affetme Yazdı, yukarıdaki yazı onun. Bizim de altında imzamız.

Başladık.

Dedik ya biz hüzün ve kavgadan güç alıyoruz. Yenilmekten…

Olsun biz halkımıza, okuryazarımıza, aydınımıza güveniyoruz. Sanatı kültürü pek sevmez ayrı. Biz de sevdirmeye gelmedik mi? Ondan yakmadık mı bu Anadolu fenerini?

Bu kış kıyamette aydınlık bir geleceğe, birlikte… var mısınız?

Şenol YAZICI