YÜZLEŞME

hep uzakları sevdim ben

tek de olsan gidilebilecek

artık hepten yalın ayak aşk

yalın ayak çünkü kaldırımlarda

günebakan yüzlü çocuklar

rüyası bile olsun istenmeyen

kent duvarları dışında bırakılmış

tir tir titreyen örselenmiş bedenler

çocukların geçişinde yıkılmış köprüler

maviliklerde gözler açık yüzen ölüler

hangi vicdan kör olur hayat biterken

ölümü meta ve ranta dönüştüren

yıkılası oligarklar dışında

her çığlık tel örgüde asılı babaya

her çığlık annenin kanayan yüreği

gözlerinden saçılan kıpkızıl lav

her kent sığınılamayan yalnızlık

sıradanlık yok ediyor onuru sinsice

çağ yalnızlığa çağırıyor kalabalığı

nasıl el verecek ruhu kaçak suretler

artık her uykusuz kalınan gece

sanki tek başına bir gece

çocukların kimsesiz kaldığı yerleri

uçurtma yurdu yapmanın telaşıdır an

bir lokma aş

bir dirhem sıcaklık

bir çift eski de olsun ayakkabı

su ya da dikenli telde tuzaklanmış

çırpınan kelebeklere bir el

nasıl da insan yapar bizi yeniden

mülteci inadıdır artık

hakikate karşı uzlaşmayan yürek

sessizliği koparıp atmak

sıradan hayata hayır

suça itaate hayır

kardeşimin ölmesine hayır

diyen sese ses katma vaktidir artık

suçlu bakışı bizde kalıp, geçip giden güne