Ben Badem Ağacı

Çok uzun süren, karanlık mı karanlık ve soğuk kış günlerini geride bırakmaya başladık. Onca yağmur, kar ve fırtınanın ardından güneş sıcacık yüzünü göstermeye başladı. Elimizi, sırtımızı çok ısıtamasa da en azından yüreğimizi ısıtıyor. Aslında kış mevsiminin son ayını yaşıyoruz yani daha göreceğimiz soğuk günler var önümüzde, daha cemreler yeni düşecek; havaya, suya, toprağa… ama olsun baharın kokusu sardı sanki dört bir yanımızı…

Dallar kıpırdanmaya, kabarmaya başladı bile. Aslında böyle havalarda hep endişelenir, yalancı bahar deriz ya... Ya ağaçlar çiçeğe durursa ya çiçeklenip de aldanırsa, yeniden gelecek soğuklara dayanamaz da donarsa diye… İşte dallar kıpırdanmaya, kabarmaya başladı bile, yakında pıtrak gibi patlar o görkemli pembe, beyaz çiçekler…

Ama ben, hep aynı tuzağa düşerim, hep aldanırım, hep vaktinden önce bahara kavuşmak isterim... kim miyim ben? Ben badem ağacı... aceleci, şaşkın, talihsiz ve zavallı... Baharın müjdecisi derler bana; ilk ben tomurcuklanırım, ilk ben açarım pembe pembe... Daha bahar gelmeden biraz ısınan havalara, yalancı baharlara kanarım hep. O gövdemi saran güneş ışınları, dallarımı okşayan ılıklık yüreğimi yumuşatıverir hemen, kıpır kıpır olur içim...

Yapraklarım daha gövermeden tomurcuklarım patlayıp açılıverir. Tüm bakışları üzerine toplayan bir görsel şölene döner görüntüm, o pespembe çiçeklerim sarmalar dallarımı. Mutlulukla açarım kollarımı gökyüzüne doğru, bahar geldi diye haykırırım...

Sonra, sonra birdenbire o yalancı bahar yeniden kışa bırakır yerini. Kara bulutlar önce güneşin ışıklarını örter, sonra kaplar bütün gökyüzünü, mavilikler siyaha döner. Acı bir rüzgar esmeye başlar inceden, fırtınaların habercisi olan, ardından da kar düşer dallarıma, çiçeklerimin üstüne... Kolumu, kanadımı kırar fırtına, çiçeklerimi dondurur kar ve buz... Yaralı, kırık ve bitkin öyle girerim ben her seferinde gerçek bahara, bir yanım eksik...

Ah insanoğlu ah! Hiç ibret almaz mısın benden, yüreğini ısıtan her güneşe açarsın içini... hep umutlarının üstüne karlar yağdırır, hep eksik erişirsin bahara... belki de baharı göremeden karışıp gidersin toprağa...

Nurten Bengi Aksoy

ARKADAŞIM BADEM AĞACI

Sen ağaçların aptalı

Ben insanların

Seni kandırır havalar

Beni sevdalar

Bir ılıman hava esmeye görsün

Düşünmeden gelecek kara kışı

Açarsın çiçeklerini...

Bense hayra yorarım gördüğüm düşü...

Bir güler yüz, bir tatlı söz..

Açarım yüreğimi hemen

Yemişe durmadan çarpar seni karayel

Beni karasevda

Hem de bilerek kandırıldığımızı

Kaçıncı kez bağlanmışız bir olmaza

Ko, desinler bize şaşkın

Sonu gelmese de hiç bir aşkın

Açalım yine de çiçeklerimizi

Senden yanayım arkadaşım

Havanı bulunca aç çiçeklerini

Nasıl açıyorsam yüreğimi

Belki bu kez kış olmaz

Bakarsın sevdan düş olmaz

Nasıl vermişsem kendimi son sevdama

Vur kendini sen de bu güzel havaya...

Aziz NESİN