Aşkla Sana

dağ ateşiyle ısıtan
 
 yüzünü
 
 kanla yıkayan dostum
 
 senin
 
 uyurken dudağında gülümseyen bordo gül
 
 benim kalbimi harmanlayan isyan olsun
 
 şimdi dingin gövdende
 
 uğultuyla büyüyen sessizlik
 
 bir gün benim elimde
 
 patlamaya sabırsız mavzer olsun
 
 başını omzuma yasla
 
 göğsümde taşıyayım seni
 
 gövdem gövdene can olsun

söyle bana ey
 
 ölümün açıklayıcı pervanesi
 
 hangi yavru tek başına yiğittir
 
 hangi yangın bir başına söndürülür
 
 ah herkes susuyor
 
 hiç kimse bilmiyor içimin yangınını
 
 ah herkes mi susuyor
 
 kalbimi kalbine bağladığım dostum
 
 ah herkes mi susuyor
 
 kalbi kalbimize benzeyen dostlar
 
 bir çarmıh gibi bırakıyorken kendini dünyaya
 
 hayatın ateş renkli kelebekleri
 
 bir bir tutuluyorken korkunç koleksiyonlar için
 
 ah herkes mi susuyor

bağırsam içimdeki dehşeti
 
 hırsım deler mi toprağı
 
 beni
 
 acısıyla onduran
 
 dostumu
 
 aşkla vurduran hayat
 
 sana
 
 yaşananla harlanan bağrımın sevdasını akıttım
 
 dünyanın yeni baharına
 
 çatlarken kadim güneş
 
 bağrım delinirken fidanların kanıyla
 
 anamın doğurgan karnıdır diye
 
 sevgilimin sütlenecek göğsüdür diye
 
 dostumun üretken gülüdür diye
 
 sana bağlandım
 
 sana sarıldım

beni umutsuz koma
 
 tarihle avutma beni
 
 çünkü aşkla sınanmışım sana
 
 sana yangınla, suyla, ateşle
 
 ölümle, yaprakla, şiirle sınanmışım
 
 ey yaşarken kanayan acı
 
 şimşekli gök, tufan, kan fırtınası
 
 uçurum kıyısında hızla büyüyen ot
 
 yapraksız bir ölümün anısı için
 
 körpecik kuzuların derisi için
 
 beni tarihle avutma
 
 umutsuz koma beni

akıtsam deliren sevdamı
 
 köpürür mü hayatı besleyen su
 
 ey benim
 
 yedi başlı kartalım
 
 her başını
 
 bir dağ başlangıcında koyanım
 
 senin
 
 böyle diri bir akarsu gibi kıvrılan gövdendir
 
 bizim aşkımızı solduranların korkusu
 
 çünkü elbette bir su
 
 kendi akacağı toprağın sertliğini bilir
 
 ve suyun gövdesiyle yırtılınca toprak
 
 artık ırmak mı ne denir
 
 işte devrim
 
 ona benzer bir akışın hızına denir

 yarın ne olur bilirim ben
 
 bahar gelir, otlar büyür
 
 ölüm de yapraklanır
 
 bir dağ bulur uzun uzun bakarım
 
 bir çam ağacı gölgesi
 
 güzel kokular veren
 
 bir damla güneş görünce
 
 sana da gülümseyeceğim yarin

şimdi senin uzanıp yattığın otlarda
 
 yarın yeni bir yeşillik büyüyecek

Arkadaş Zekai Özger : (8 Ocak 1948-5 Mayıs 1973) 1948 yılında Bursa'da doğdu. Ankara SBF Basın Yayın Yüksek Okulunda okudu. TRT Ankara TV'de çalıştı. SBF polislerce basıldığı bir gün başına ağır darbeler yedi. Aradan yıllar geçtikten sonra 5 Mayıs 1973'te sokakta ölü bulundu. Beyin kanamasından öldüğü belirlendi.
 
 
 Erken ölümü nedeniyle "Ne zaman yayımlarsam yayımlayayım adı 'Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası' olacak!" dediği şiir kitabını yayımlama olanağı olmadı. Dergi ve gazetelerde yayınlanan şiirleri ölümünden sonra Tekin Sönmez tarafından "Şiirler" adıyla bir kitapta toplandı (Nadas Yayınları, 1974) . İkinci basımı "Sevdadır" adıyla yapılan kitap (Mayıs Yayınları, 1984) daha sonra da bu adla yayımlanmaya devam etti. Kenan Yücel tarafından yayına hazırlanan "Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası" adlı kitapla şairin şiirleri gerçek adına kavuştu.
 
 
 Şiir yazdığı yıllardaki üniversite ortamının da etkisiyle ölüm ve cinsellik konularını sık sık işledi. Çoğu arkadaşının aksine dönemin sert siyasi şiir geleneğine uymayıp kendi yalnız yolunu oluşturduysa da ölümünden sonra adı akıllarda kalan arkadaşları değil o olmuştur. Tahir Abacı'nın da dediği gibi en çok da Arkadaş'a yakışmıştır bu kimlik.
 
 
 Arkadaş Zekâi Özger adına, İzmir'de Mayıs Yayınları tarafından 1996'dan bu yana her yıl şiir ödülü verilmektedir.
 
 Eserleri: Şiirler (1974) , Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası (2014)