Eve Götür Beni Nehir

Eve Götür Beni Nehir

 Köprüden Parramatta Nehri’ni seyrediyorum
 
 Sydney’in ortasında;
 
 hayatım su gibi berrak,
 
 akıp gidiyor
 
 
 99 tatilimde Taksim Meydanı’nda,
 
 Özdemir’in sevgi dolu tekmesi,
 
 aynı güzellikte savuşturmam geçiyor.
 
 Çocuksu coşkumuza tanık olanların,
 
 gülümsemesi de akıntıda.
 
 
 Bir balık sıçradı;
 
 gözünü benden ayırmadan,
 
 kuyruk salladı.
 
 
 Seyhan Nehri’nde
 
 elimle yakaladığım balığa benzettim.
 
 Kavanozda beslemeye kalkınca
 
 azarlanmış, götürüp nehre bırakmıştım.
 
 
 Dur Parramatta Nehri!
 
 Sürüklediğin balıkla,
 
 konuşacaklarım var.
 
 Soracaktım,
 
 cenazelerinde bulunamadığım sevdiklerim
 
 yolumu gözler mi gitti?
 
 
 Deniz kenarında;
 
 yanıma konup üzüntümü paylaşan serçe,
 
 havada, yüzmeyi durdurup
 
 bana bakıp kuyruk sallayan balık,
 
 Çukurovadan, doğduğum yerden tanıdık.
 
 
 Şimdi onları geldikleri yere mi götürüyorsun?
 
 Önüne katmış her şeyi sürüklerken
 
 bırakma Nihat’ı burada
 
 eve götür beni nehir.
 *