Çıplak Tenime Birgün Işığı

Artık yok bana izin bu sabah göremiyorum ışıklar nerede ben nasıl kayıp bir denizde titrek yıldızların ölü çekiminde toz atmosferinin yeşil akışında yıkımın sırsız bir aynadaki duruşuna gövdemin hiçe sayılmasına ki ürpererek görüyorum bir ırmak dinleniyor artık gövdemde

ve et kan can olarak anlaşılmanın acısına yok bana dirilip yerden kalkmak ellerimi sizin bakırçalması yüzünüze uzatıp kirletip o bile yok tarih bile yok yaşam defterlerimde yok diyorum size

yağmurun bırakıp gittiği gölcüklerde var yaşamımda görülmemiş fırtınaların açtığı o büyük boşluklar var ki duruyorum

ellerimden kurumuş nergisler düşerken toprağa

duruyorum o benim tarihimi yapan büyük derin boşluğun önünde

yakutumsu kurtlar ki oynaşıyorlar dibinde melekler kızlarına ninniler söylüyor o sedef o çiğden o ince kızlarına

göklerden serinliği otlardan çiğleri

yeşil dereden alıyorum gizi o büyük boşluğun beni sürükleyen gövdemi parçalayan boşluğun önünde duruyorum şimdi

mercanlı karanlık durmadan çekiyor beni dilim tutuk bir ayağım aksak söz çıkmıyor ağzımdan yağmurun insanı arkadan vurmasına

su hancerine alev yarasına boğuntunun izine yanığın akan gülüne çıplak gövdeme tenime bir gün ışığı ve çarpıp geri dönüyor ışık tenimden çıplak gövdemden siz görmüştünüz hani

ki tutsaklık bitmeli artık ve kendini kemiren yürek ve tüm isteği gömen kendimi yok eden o büyük boşluğun önünde ah neler görüyorum titrerdi yüreğiniz yok artık ruhumun kırgın olduğu yerlerde dolaşmak yok diyorum şurada bir defalık hırpalayan rüzgarların estiği karakayalığın alnında parlayan maden kabuksu maden yoksa benim size vermeye göğsünüze takmaya çalıştığım şey mi

sıvı istekler su cinlerinin iniltisi işte hepsi birden sarıyor beni neden sıvı kayalık durup dururken eriyor ve parıltısını saçan o maden bitkimsi öz

dayanıp duruyor yaşama suya toprağa rüzgara ve bana ve savaşıyor amansızca ve su cinlerinin ölüm dansı başlıyor bende oluşmuş tohumları siz toplamadan bozmadan derimin gerginliğini toprağın elmas parıltısını