Kar Şiirleri

Kış mevsimi sonunda geldi çattı. Kar henüz her yeri o bembeyaz örtüsüyle kaplamasa da kışın soğuğunu iliklerimizde hissetmeye başladık. Sıcacık bir evin penceresinden izlerken ya da şen kahkahalarla kardan adam yapıp, kartopu oynarken güzeldir kar. Ama sokakta yaşayanlar, yakacak bir şeyleri olmayanlar ya da sabahın ayazında işe-okula gitmek zorunda olanlar ve büyük şehirlerde yaşayanlar içinse sadece bir eziyettir. Bütün bunlara rağmen fotoğraflarda ve şiirlerde güzeldir yine de kar...

Uzak ülkelerin fethinden geldik,
 Bilemezsin ne kadar yorgunuz.
 Bir kış günü huzurunu özledik hep,
 Sonsuz yangınlar yiyen,
 Dağlanmış ormanlar gibi yüreğimiz.

Bir maviliğe kayar,
 Kapandı kapanacak gözlerimiz.

Harlayan bir soba vardı düşümüzde,
 Kestaneler patlar, ışıklar köhne tarabaları yalarken.
 Çok uzaklarda bir ırmak akar.
 Korkmayın; bizim dağların kurtlarıdır onlar, ısırmaz.

 Biz kediler gibi uyuyacaktık.

 Ne çabuk sıkıldık böyle,
 Zemheri içimizde toz duman,
 Yeniden bahara açılan kapılar arar olduk.

 Dört yanımız duvar ve kör kilitmiş oysa.
 En akıllı seçimlerimizdi sorarsan,
 Surlar ördük yüreğimize,
 Anlamsız bir ömrü uzattıkça uzattık.

 Kış yorgunuyum, bir kardan adamım artık.
 Sakallarım mavi bir buz,
 Büyür yalnızlığım,
 Nasıl korkardık erimekten, bilmezsin;
 Erimekti kurtuluş,
 Yetmedi güneşimiz, neylersin.

 Buzdan yaşamlara tutsak kaldık.

 Çekilsin artık bulutlar ve kar,
 Bir eski evde kapılar gıcırdasın,
 Azıcık aralansın bahara,
 Uzun yağmurlarla yıkansın her yer.

 Akın edecek güneşler peşinde değiliz artık,
 Bir minik kardelen doğsun yeter.

 Arsız bir çıplaklıkta öylece donakaldık

Şenol YAZICI

Yalnızlığın sesinden bir resim yaptım
 Kararan kalabalıklardan süzdüm ışığını.
 Akşamüstleriyle boyadım vazgeçen ağzını
 Parmaklarını uzattım gece suları gibi ıssız
 Salkımsöğütlerden bir beden çizdim usul
 Hiçbir rüzgarın duruşunu bozamadığı
 Bütün yağmurları topladım yapraklarına.
 Sonra tüm yolcuların silindiği bir ufuk
 Örttüm kâkülleriyle alnının üşümesini.
 Puhu kuşlarının avazını yerleştirdim dudaklarına
 Uzanıp uzanıp öptüm sonra acıyla.
 Gözlerini kapalı çizdim görmesinler diye kimseyi
 Madem görmeyecekler bundan sonra beni.
 Astım saçlarından odamın boşluğuna…

Uzun sustum, ey durmadan konuşanlar
 Geçmedi üşümem
 Ben bir aşkın kar yağışından geliyorum…

Şükrü ERBAŞ

Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün
 Bir uçurum kıyısında vursunlar beni ki dünya
 Uğuldayıp duran bir uçurum değil miydi zaten

Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün

Adımı yazıyorum kar üstüne ve ıslığını çığlık
 Gibi incelterek yetişiyor ardımdaki tipi bana
 Siliyor adımı bir dal kırarak çam ormanından

Geçmişim kar sessizliğiyle özetleniyor artık
 Anılarım buz tutmuştur aşklarım kar yangını
 Ömrüm parmak uçlarımda eriyen bir kar tanesi

Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün

Kar yağıyorken milyon bekerel hüzün yağıyordur
 Derim ki kar ve hüzün bir aşkın seyir defteridir
 Yolculuklar ve ayrılıklarla anlatılabilir ancak

Karda izler bırakıyorum avcılar peşime düşsün
 Bir uçurum kıyısında vursunlar beni, vursunlar
 Bir kahkahayla çekip giderim karlı ovalardan

Şairler vurulmalıdır, hayat yakışmıyor onlara

Ahmet TELLİ

Lambayı yakma, bırak,
 Sarı bir insan başı
 Düşmesin pencereden kara.
 Kar yağıyor
 Karanlıklara.
 Kar yağıyor
 Ve ben hatırlıyorum.
 Kar…
 Üflenen bir mum gibi söndü
 Koskocaman ışıklar.
 Ve şehir
 Kör bir insan gibi kaldı
 Altında yağan karın.
 Lambayı yakma, bırak!
 Kalbe bir bıçak gibi giren hatıraların
 Dilsiz olduklarını anlıyorum.
 Kar yağıyor
 Ve ben hatırlıyorum.

Nâzım HİKMET

Beyaz ipek gibi yağdı kar
 Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
 Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
 Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
 Şarkılar çaldı odalarda
 Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
 Düşmanlarımız dışında
 Düşmanlarımız çünkü
 Sevgiyi yok ettikleri için
 Düşmanımız oldular-
 Beyaz ipek gibi yağdı kar
 Bir kız kardan hafif yüreğiyle
 Geçip gitti güvercinleri anımsatarak.
 Uzaktaki şehir
 Uykuya dalmıştır şimdi.
 Düşündüm bir bir
 Kardeşlerimin ne yaptıklarını
 …………
 Ataol BEHRAMOĞLU

Bin yıldan uzun bir gecenin bestesidir bu.
 Bin yıl sürecek zannedilen kar sesidir bu.

Bir kuytu manastırda duâlar gibi gamlı,
 Yüzlerce ağızdan koro hâlinde devamlı,

Bir erganun âhengi yayılmakta derinden…
 Duydumsa da zevk almadım İslav kederinden.

Zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta,
 Tanbûri Cemil Bey çalıyor eski plâkta.

Birdenbire mes’ûdum işitmek hevesiyle
 Gönlüm dolu İstanbul’un en özlü sesiyle.

Sandım ki uzaklaştı yağan kar ve karanlık,
 Uykumda bütün bir gece Körfez’deyim artık!

Yahya KEMAL

****

Derleyen: Nurten B. AKSOY