Hapisten Çıktıktan Sonra I Nazım Hikmet

uyandın nerdesin?
 evinde.
 alışamadın hala uyanır uyanmaz evinde olmaya
 on üç yıl hapiste kalmanın sersemliklerinden biri de bu.
 yanında yatan kim?
 yalnızlık değil
 karın
 uyuyor melekler gibi mışıl mışıl
 yaraştı hatuna gebelik
 saat kaç?
 sekiz
 demek ki akşama kadar emniyettesiniz
 çünkü teamüldendir
 polis ev basmaz güpe gündüz

hapisten çıkmışın
 çıkar çıkmaz da
 gebe koymuşun karını
 takmışın koluna
 geziyorsun akşamüstü mahallede
 karnı burnunda hatunun
 nazlı nazlı taşıyor mukaddes yükünü
 sen saygılı ve kibirlisin
 hava serin
 üşümüş bebek elleri gibi
 bir serinlik
 avuçlarına alıp onu ısıtasın gelir
 mahallenin kedileri kasabın kapısında
 ve üst katta kıvırcık karısı
 yerleştirmiş pencerenin pervazına memelerini akşamı seyrediyor
 alacaaydınlık tertemiz gökyüzü
 duruyor ortada çoban yıldızı
 bir bardak su gibi pırıl pırıl
 bu yıl uzunca sürdü pastırma yazı
 dut ağaçları sarardıysa da
 incirler hala yeşil

 mürettip refikle sütçü yorginin
 ortanca kızı çıkmışlar akşam piyasasına
 parmakları birbirine dolanmış
 bakkal karabetin ışıkları yanmış
 affetmedi bu ermeni vatandaş
 kürt dağlarında babasının kesilmesini
 fakat seviyor seni çünkü sen de affetmedin
 bu karayı sürenleri türk halkının alnına
 mahallenin veremlileri yataklara düşenler
 bakıyor camların arkasından
 çamaşırcı huriyenin işsiz oğlu
 omuzlarında keder kahveye gidiyor
 ajans haberlerini okuyor
 radyosu rahmi beylerin
 uzak asya da bir memleket
 sarı ay yüzlü insanlar
 beyaz bir ejderha ile dövüşmekteler
 oraya gönderildi seninkilerden
 dört bin beş yüz tane memet
 kardeşlerini katletmeye
 kızarıyor yüzün öfkeden ve utançtan
 ve umumiyetle filan değil sırf sana ait
 ve eli kolu bağlı bir hüzün
 karını arkadan itip yere yuvarlamışlarda
 düşürmüş gibi çocuğunu
 yahut yene hapisteymişin de karakolda gene dövülüyormuş gibi
 köylü jandarmalara köylüler
 ansızın bastırdı gece
 bitti akşam gezintisi
 bir polis jipi saptı sizin sokağa
 karın fısıldadı
 bizim eve mi ?

masanın örtüsü mavi basma
 üstünde yalansız, güleryüzlü,
 cesur kitaplarımız durur.
 esirlikten dönmüşüm anacığım,
 kendi memleketimde düşman kalesinden.
 gecenin saat biri,
 lambayı söndürmedik.
 yanımda karım yatar,
 karım beş aylık gebeliğinde.
 etim etine değende,
 elimi karnına koyanda
 bebek kıpır kıpır kıpırdar.
 dalda yaprak, suda balık,
 rahimde insan yavrusu,
 yavrum…
 yavrumun pembe yünden zıbını,
 anası ördü.
 bedeni benim karışımla bir karış,
 kolları şu kadarcık.
 yavrum…
 kız olursa
 tepeden tırnağa anasına benzesin istiyorum,
 oğlan olursa boyu posu bana.
 kız olursa ela ela baksın,
 oğlan olursa maviş maviş.
 yavrum…
 yavrum öldürülmesin istiyorum yirmi yaşında.
 oğlan olursa cephelerde,
 kız olursa sığınaklarda geceyarıları.
 yavrum…
 kız olsun, oğlan olsun,
 kaç yaşında olursa olsun,
 yavrum düşmesin istiyorum hapislere,
 güzelden, haklıdan,
 barıştan yana diye…
 fakat malum, kızım yahut oğlum,
 gecikirse suların ışıması dövüşeceksin.
 ve hatta
 yani haylice müşkül zanaatmış bizde bugün
 babalıktan zaanatı da.
 gecenin saat biri,
 lambayı söndürmedik.
 belki yarım saat sonra,
 belki sabaha karşı.
 yine basılabilir evim,
 beni alıp götürürler,
 kitaplarımızla beraber.
 yanımda birinci şubeninkiler
 dönüp bakarım,
 durur kapıda karım
 eşiğin üzerinde.
 uçar entarisi sabah rüzgarında.
 yükü ağır karnında,
 bebek kıpır kıpır kıpırdar.

anası bir oğlancık doğurdu bana;
 kaşsız, sarı bir oğlan,
 masmavi kundağında yatan
 bir nur topu, üç kilo ağırlığında.

benim oğlan
 dünyaya geldiği zaman,
 çocuklar doğdu korede,
 sarı ay çiçeğine benziyorlardı.
 makartır kesti onları,
 gittiler ana sütüne bile doymadan
 benim oğlan
 dünyaya geldiği zaman,
 çocuklar doğdu yunan zindanlarında,
 babaları kurşuna dizilmiş.
 bu dünyada ilk görülecek şey diye
 demir parmaklığı gördüler.

benim oğlan
 dünyaya geldiği zaman
 çocuklar doğdu Anadolu'da,
 mavi gözlü, kara gözlü, elâ gözlü bebeklerdi.
 bitlendiler doğar doğmaz
 kim bilir kaçı sağ kalır mucize kabilinden.
 benim oğlan
 benim yaşıma bastığı zaman,
 ben bu dünyada olmayacağım,
 ama harikulâde bir beşik olacak dünya,
 siyah,
 beyaz,
 sarı
 bütün çocukları
 sallıyan
 mavi atlas döşekli bir beşik.

Nâzım Hikmet