Bir Baba İçin

Odamın ışığı yanıyor bütün gece
 Ellerimi dizlerime koyup, iki büklüm
 Bir olağandışılık arayarak
 Gördüğüm, duyduğum her şeyde
 Öylece oturuyorum:
 Güneş parmaklarını sürünceye dek
 Koyu bir karanlığa
 Bulanmış pencereme..

Bir gece kelebeği
 Dolanıyor lambanın çevresinde
 Usuldan bir rüzgar esiyor
 Yaşlı incir ağacının dallarına yürüyen
 Sütün sesini duyabiliyorum
 Deniz az uzakta
 İç geçiriyor boyuna.

Seninle konuşurduk baba
 Böyle gecelerde, iki bilge gibi
 Karşılıklı bakışarak
 Bazı şeyleri kavrayamasam da, dinlerdim
 Belki sen de yeni bir şeyler bulurdun geçmişte
 O dupduru yüreğini, yılların
 Unutulmuş sularına bırakarak.

İşte bir minder daha koydum yanıma
 Henüz sıcak
 Sanki yeni kalkmışsın üstünden
 Terliklerin şuracıkta, getireyim
 Çayı da ocağa koyarım istersen.

Annemse haber bekliyor ruhlardan
 Namaz kılarak, tesbih çekerek
 Sen olsan
 Gülerdin bıyık altından
 -Ben gülemiyorum baba!
 Ama bir insanı yüreğinde duymak için
 Araya bazı kurallar
 Koymaya ne gerek var
 Anlayamıyorum, eğilip kalkmaya
 Dualar okumaya?

II

Ağır aksak adımlarla yürüyen gece
 Bana bir şeyleri anımsatıyor
 Boynu uykudan ara sıra düşerek
 Pencerenin kanatlarına yaslanmış bir anne
 Kuytu, karanlık bir yolda
 Kocasının ayak seslerini arıyor
 Bir çocuk, sedirin üstünde
 yüzünü ders kitabına gömmüş
 Saate bakıp, geceyi dinleyip
 Kitabından bir yaprak çeviriyor.

Sessizliğin sığınaklarına gömülmüş evlerde
 Yanan tek tük ışıklar var
 Bekçi düdükleri
 Birbirlerine selam yolluyor
 O daracık sokakların ardından:
 Bir vukuat yok
 Asayiş berkemal!

Sokakta biri bağırsa
 Sanki tavan çökecek
 Kadınla çocuğun üstüne...

Bu sokak ne zaman çınlar
 Belli belirsiz ayak sesleriyle?
 Bu kapı ne zaman çalınır?
 Anne, görevini yapmış biri gibi
 Usul usul kalkar yerinden
 Çocuk ne zaman sıçrar?

Açılır kapı, girersin içeri
 Yüzünde sarhoşlara özgü
 Tuhaf bir gülümseme
 Kaldırıverirsin omzuna beni
 Sorarım: Baba niye geç kaldın böyle?
 Eski bir türküyle
 Kesersin sözümü...

III

Pijamalarını giydirdik
 Sigaralarını, çamaşırlarını, terliklerini
 Doldurduk bir çantaya
 Saate baktım: Sabah yedi buçuk
 Gözlerini tavana dikmiş öylece duruyordun
 Ara sıra bakışların
 Usulca kayıyordu bana
 Ben henüz öğrenmemiştim
 Hasta babayı üzmemek için
 Gülümser görünmeyi..
 Kardeşlerimin ağlayışlarını duyuyordum
 Yandaki odadan
 -Sen de duyuyordun
 Bir şeyler söylemek istedin, konuşamadın
 Bir yudum su içtin
 İskemlenin üstündeki bardaktan
 Sonra sessizce devirdin başını yastığına
 Göstermek istiyordun sanki
 Çok önceden öldüğünü..

Az sonra aniden patladı kapıda
 Bir cankurtaran düdüğü...

Akşamdır. Güneş uyuklar evlerin çatılarında
 Tasını tarağını toplayıp
 Gitmeye hazırlanan
 Bir gezgindir sanki
 Hoşça kal demek için son bir kez uzanır
 Gözlerini uzaklara bağlayıp
 Pencereden dışarı bakan çocuğa.

Akşamdır. Babalar ellerinde ekmeklerle
 Yürürler kaldırımlarda.
 Genç bir oğlan
 Ağacın altında şiir okur sevgilisine
 Camları titreterek
 Bir kamyon geçer sokaktan.

Akşamdır. Çocuklar el ele tutuşup
 Dönerler artık okullarından...

...Çalar kapı
 Görünür annenin sapsarı yüzü
 Binlerce kanadı kırık kuş o sıra
 Uçmaya çalışırlar kentin üstünde
 Bağırırlar:
 -Baba öldü!

V

Baba bana yürüdüğün
 O yolları göster
 Baba bana dünyanın
 Yüreğine inen geçidi

Baba durursam azarla
 Tökezlersem kaldır beni

Toprağa süre süre
 Arıttım yüreğimi
 Ellerim kanıyor bak
 Isırganlar yolmaktan
 Sesim nasıl da kısık
 Nehirlerin kaynağında
 Durup da bağırmaktan

Baba bana yaşamın
 Çekirdeğini göster
 Baba bana bu yolun
 Sonundaki çiçeği

Güneş giriyor koluma
 Ömrüm çağırdı beni
 Bu yolda yürürüm ben

Baba şarkılarıma küfret
 Bir gün eğer dönersem

VI

Senin düşlerin baba, bende
 Bir ad buluyor kendine
 Birbiri ardına ekleniyor sözcükler
 Nemli duvarlarında kentin
 Deniz köpüğü ve tuzdan dilleriyle..

Senin bakışların baba, bende
 Sürüyor, filizleri gibi mutsuzluğun
 Uzaklara bakan binlerce göz
 Ufkun ardını kolluyor boyuna
 Güneşin vurulduğu yerde boynunun.

Senin ölümün baba, bende
 Bir anafora kapılarak
 Yeniden doğuma dönüşüyor
 Köklerini toprak altında saklama
 Baba, oğlun daha yaşıyor...

VII

Bu şiirleri toprağa gömeceğim
 Sözcükleri tohum olacak
 Çiçekler fışkıracak topraktan
 Sevgilerin dal olacak baba
 Uzanacaksın uzaktaki bir ışığı yakalamak için
 Işık köklerine dolacak bir gün
 Yorgunluğun o çiçekleri sulayan
 Koca bir nehir olacak
 Baba, acıların sürgün...
 *

(d. 8 Şubat 1958, Ankara, Türkiye; ö. 4 Ağustos 2013, Ankara), Türk şair ve öykü yazarı.

Türk Dili ve Edebiyatı öğrenimi gören Erhan, uzun yıllar Türkçe öğretmenliği yaptı. Adana Demirspor'da futbol oynayan Erhan, ağır bir sakatlık geçirince şiir yazmaya başladı.

78 kuşağının önemli isimlerinden olan Erhan henüz 23 yaşındayken Alacakaranlıktaki Ülke şiiriyle Behçet Necatigil Şiir Ödülü nü kazanmıştı. Şiirleriyle "Cemal Süreya Şiir Ödülü, Halil Kocagöz Şiir Ödülü, Behçet Aysan Şiir Ödülleri 'ni alan şair son olarak Sahibinden Satılık adlı şiiriyle 2008 yılında Melih Cevdet Anday şiir ödülü 'nü almıştır. Şair yukarda sözü edilen kitaplarına verilen ödüller dışında yaşamı ve tüm eserleriyle 2005 yılında Dionysos Şiir Ödüllerine değer bulunmuştur.

Ahmet Erhan gırtlak kanseri sonucu 55 yaşında vefat etti.