Babayı Uğurlama

mayıs değil miydi isyanın adı
 şimdi orta yerinde babamı kaybettim
 bendini yıkan sular taşırdı mayısı
 

dallarında tomurcuk dolu bahçemize
 ansızın saplandı kaldı bağıran sızı

kim gider meçhule hiç bilinmezmiş
 bilinmezmiş söz nasıl boyun eğer
 gözler nasıl dile gelir binlerce keşke ile
 nasıl kimsesiz kalır çatlayan aynalar
 sığınak, kalabalık ellerce göğe kaldırılıp
 sessizliğe aniden yolcu edilinceye dek
 bilinmezmiş!

 ayrılığın bir daha gelmemek olduğu
 yolun sonsuz yeryüzü olduğu olduğu
 bilinmezmiş

bahçemizde babanın sesini bekleyen
 elli yıllık ağaçlarımızın boyları, gövdesi ne ki
 ne ki yapraklarının sayılamaz çokluğu
 hüznü bile acıtan ayrılığın tarifine

anılara gömülü örtük sevinçler
 neresine sığar şimdi yurtsuz düşlerin

ıssızlığın sızısını hiç bilememekmiş
 varlığı dünde kalan ve devralınan yüreğin

alın teri soğumadan giden ağır emekçinin
 henüz başı söylenen bin bir öyküsünü
 hangi gizil arenalardan çıkarabiliriz şimdi
 umut onda, hüznü bizde saklı kaldı

epey bir karanlığa kalınca gün
 şafakla ötüşen kuşlar da sustu
 kanatları boşlukta ayakları dalsız

annem dokuz çocuklu
 iki canını çok erken yitirdi
 gülmek ona hep ertelendi
 hangi vicdan teselli eder
 canları bağrından koparılan anne kalbini

dokuzumuzun yerine hiç susmadı gözleri
 her sabah penceresine konan kumru
 hiç ses etmeden başını dayıyor şimdi cama
 bir gözü annemde diğeri nefesinde babamın
 babamın uyanmadığı o sabah hiç konuşmadı
 sustu!
 dağlarca yürekle sustuk hep birden!
 sırdaşının ağıtlarını dinledi kaç sabaha kadar
 ona anlatacak annem ne varsa tarihi kucaklamış
 en çok da iyiye yakışan, hak edilen kahramanlıkları

benim babam hiç beklemez kızardı hemen
 yanlışa, adaletsizliğe, teslimiyete ve korkuya
 barikattı tek başına iyilerin saffında en önde
 ve
 adsız bir gurbetin yoluna tek başına çıktı yine

babamın bedeni mayısın bedeni artık
 maviliklerin altındaki heybeti yeşertir her yanı
 bize de bayrak oldu hayatı sımsıkı sarılacağımız

*