Ağacın Sesi

kimseler bilmezdi
 
 zavallı insan da yoktu
 
 önce tek kökten
 
 tek daldan ibarettim
 
 sonra kendim olmak istedim
 
 köklerim, dallarım çoğaldı
 
 ben çoğaldım
 
 altımda börtü, böcekler
 
 üstümde kuşlar oldu
 
 
 yer ve gök çok yalnızdı
 
 insanlar da onlardan farksızdı
 
 çok oluverdim çok sonra
 
 mevsimlerce ayaza, sele, suya
 
 ve
 
 doğum sancılarından beter
 
 sarsıntılara karşı direndim
 
 direndim daha da çok oldum
 
 
 tanrı ve tanrıca oldum
 
 yüzlerce dilde
 
 dillerde türkü oldum
 
 yapraklarımla toprağa
 
 meyvelerimle insana
 
 annenin elinden yemiş oldum
 
 güldü tüm yoksul yüzler
 
 
 gün geldi
 
 karanlıkta kara bacalar yükseldi
 
 yoksulları sevmeyenler doldu
 
 kökümle
 
 dalımla
 
 yaprağımla
 
 yemişimle
 
 nefes olduğum
 
 bir çare bilmez evrende
 
 düşmanlar çoğaldı
 
 kalpleri ve zihinleri gibi
 
 kapkaraydı yüzleri
 
 iyiler
 
 gölgeme sığınıp sindiğinde
 
 ateş
 
 toprak
 
 su
 
 hava
 
 ve
 
 aş olan ben
 
 yaralandım
 
 hayat
 
 azaldı
 
 
 yanıklardan
 
 kesiklerden
 
 yaram iyileşirse
 
 gülen yüzlerle
 
 yeniden kucaklaşırız
 
 kor ateşler içine atılsam da
 
 yine yemyeşil kalbim
 
 
 Yusuf AKSOY