Al Yalnızlığını Gel-Aziz Nesin

Nurten Bengi AKSOY

*

"Hayatım süresince boyum kadar kitap yazdım ama beni sevmeyenler buna da mazeret bulup ‘onun zaten boyu kısaydı’ dediler…"

Diye sitem eden Mehmet Nusret Nesin ya da bilinen adıyla Aziz Nesin… Mizah, kısa öykü, tiyatro ve şiir dallarında pek çok yapıtı bulunan yazarımızı ölüm yıldönümünde analım istedik.

Aziz Nesin, 20 Aralık 1915’te İstanbul Heybeliada’da dünyaya gelir. Babası Abdülaziz Bey Giresun’un Şebinkarahisar ilçesine bağlı Ocaktaşı köyünden göçerek İstanbul’a yerleşir ve bahçıvanlık yaparak geçimlerini sağlar.

Aziz Nesin, ilk ve orta okulu İstanbul’un çeşitli okullarında okuduktan sonra 1935’te Kuleli Askeri Lisesini, 1937’de Ankara’da Harp Okulunu bitirip asteğmen olur. Son olarak 1939’da Askeri Fen Okulunu bitirir. Bu dönemde bir yandan da Güzel Sanatlar Akademisi Süsleme Bölümü’ne devam eder Bir röportajında bu eğitimin, hayatına ‘Fikri takip’ dedikleri şeyi getirdiğini ifade eder

Acının Duvarı Aşılınca

 Kendisi çatlamadan
 Toprağı çatlatamaz tohum

Aşmışım sınırını mutsuzluğun
 Ayrımsayamıyorum bile öyle mutsuzum

Acısını artık duyamıyorum
 Ki kendim öyle bir acı olmuşum

Nasıl görmezse göz kendini
 Kendimi arıyor bulamıyorum.

Nesin, Ankara Harp Okulunu bitirmesinin ardından asteğmen rütbesiyle orduya katılır. Yurdun çeşitli yerlerinde görev yaptıktan sonra üsteğmen rütbesindeyken “görev ve yetkisini kötüye kullandığı” suçlamasıyla askerlikten uzaklaştırılır.

Askerlikten uzaklaştırılmasının ardından bir süre bakkallık, muhasebecilik gibi işler yapar. 1945 yılında Sedat Simavi’nin çıkardığı “Yedigün” dergisine girer; daha sonra Karagöz gazetesinde de yapacağı gibi redaktörlük ve yazarlık yapar. Aynı yıllarda profesyonel olarak oyun yazarlığına ve Tan Gazetesi’nde de köşe yazarlığına başlar.

1946’da Sabahattin Ali ile birlikte Marko Paşa mizah gazetesini çıkarırlar. Çıktığında büyük ses getiren dergi dönemin politikacılarını ve tiplemelerini sözünü esirgemeden eleştirir, tüm baskıların ve defalarca kapatılmasının getirdiği zor koşullara karşın hedeflediği satış rakamlarına ulaşır.

Kendime Öğüt

 Uslanma hiç hep deli kal
 Büyüme sakın çocuk kal
 Es deli deli böyle kal
 Son harmanında sevdanın
 Tüken toz toz savrula kal
 Suçüstü bulmalı ölüm
 Ölürken de sevdalı kal…

İkinci kitabı Azizname’yi 1948’de çıkarır. Taşlamalardan oluşan bu kitap yüzünden hakkında İstanbul 2. Ağır Ceza Mahkemesinde dava açılır. Dört ay tutuklu olarak süren dava sonunda mahkumiyet almaz; ancak 1949 yılında İngiltere Prensesi II. Elizabeth, İran Şahı Rıza Pehlevi, Mısır Kralı I. Faruk birlikte Ankara'daki elçilikleri aracılığıyla Türkiye Dışişleri Bakanlığı’na resmen başvurarak, bir yazısında kendilerini aşağıladığı iddiasıyla aleyhine dava açınca 6 ay hapse mahkûm edilir.

1952’de İstanbul’da Levent’te bir dükkân kiralar ve Oluş Kitabevini açar; 1953’te Beyoğlu’nda bir ortağıyla Paradi Fotoğraf Stüdyosunu kurar. 1954’te Akbaba dergisinde takma adlarla öyküler yazmaya başlar.

1955’te 6-7 Eylül faciası olarak tarihimize geçen, İstanbul'daki azınlıkların ev ve dükkanlarının korkunç yıkımına suçlu aranmaya başlanır. Dönemin iktidarı olayların bir “Komünist komplosu” olduğunu öne sürerek, aralarında Aziz Nesin’in de olduğu, sol görüşe yakın pek çok kişiyi tutuklatır. Aziz Nesin hiçbir gerekçe olmaksızın 9 ay cezaevinde yatar.

Boşuna

 Sen yoksun
 Boşuna yağıyor yağmur
 Birlikte ıslanmayacağız ki...

Boşuna bu nehir
 Çırpınıp pırpırlanması
 Kıyısında oturup göremeyeceğiz ki…

Uzar uzar gider
 Boşuna yorulur yollar
 Birlikte yürüyemeyeceğiz ki…

Özlemler de ayrılıklar da boşuna
 Öyle uzaklardayız
 Birlikte ağlayamayacağız ki...

Seviyorum seni boşuna…
 Boşuna yaşıyorum
 Yaşamı bölüşemeyeceğiz ki…

“Dolmuş” (1955); “Yeni Gazete” (1957), Akşam (1958), “Tanin” (1960), “Günaydın” (1969), Aydınlık (1993) gibi dergi ve gazetelerde yayımlanan gülmece öyküleri, röportajlar ve fıkralarla Çağdaş Türk Edebiyatı’nın tanınmış ve en verimli kalemlerinden biri durumuna gelir.

1956 yılında İtalya’da yapılan ve 22 ülkenin katıldığı Uluslararası Gülmece Yarışmasında birincilik ödülü olan Altın Palmiyeyi ‘Kazan Töreni’ adlı öyküsüyle kazanır. Ertesi yıl aynı ödülü ‘Fil Hamdi’ adlı öyküsüyle ikinci kez alır. İlk ödülünü 1960 yılında devlet hazinesine bağışlar.

İlk kez 1965 yılında -ancak 50 yaşındayken bu hakkı elde edebilmişti- bir pasaport alabilir. Berlin ve Weimar'daki Antifaşist Yazarlar Toplantısına davetli olarak katılır. Altı ay süren bu ilk yurt dışı gezisinde, Polonya, Sovyetler Birliği, Romanya ve Bulgaristan’a gider.

Konser

 Şimdiden duyuyorum
 Her şey birdenbire olacak
 Şuramda bir kılcal damar
 Ya da beynimde bir sinir ucu

O anda bir yerlere atılmış eski bir kemanın
 Yalnızlıktan gerilmiş bir teli kopacak
 Ya da terk edilmiş bozuk bir piyanodan
 Tek notalık si minörden bir ses çıkacak

Karanlıkta ve yalnızken dinlemeli
 Bu konser modası geçmiş adamın
 Yaşamı boyunca sunmak isteyip de
 Veremediği ilk ve son konser olacak

Aziz Nesin’i İstanbul’dan bir yere süreceklerdir, karakola çağırıp “Böyle böyle süreceğiz seni, nereyi istersin… İzmir’i mi Bursa’yı mı?” diye sorarlar. Nesin de “İzmir’i hiç görmedim, madem sürüyorsunuz oraya sürün” der. Sonra tebligat gelir… Bir bakar ki Bursa’ya sürülmüş. Meğer yanlışlıkla istediği yere sürmeyelim diye çağırmışlar karakola.

1972’de Nesin Vakfı’nı kuran yazarımız, vakfa her yıl belirli sayıda alınan kimsesiz ve yoksul çocuğun bakım ve eğitimlerini üstlenir. Kitaplarının tüm gelirini de vakfa bırakır.

1983’te Amerika Birleşik Devletlerinde Indiana Üniversitesi’nin düzenlediği uluslararası toplantıya çağrılan Nesin, pasaportu 12 Eylül idaresince geri alındığı için bu toplantıya katılamaz. 1989’da Demokrasi Kurultayının toplanmasında etkin görev alır ve oluşturulan Demokrasi İzleme Komitesinin iki başkanından biri olur. Aynı yıl Sovyet Çocuk Fonunun ilk kez verilen “Tolstoy Altın Madalyası”na değer görülür.

67. Yaş

 Benim doğduğum gün
 Günler uzamaya başlar
 Öyle bir öleceğim ki
 Geceler uzamaya başlayacak
 Ve öyle bir öleceğim ki
 Günlerle gecelerden başka
 Hiç kimse öldüğümü anlamayacak

19 Mart 1990’da Ankara Sanat Kurumunda 75. yaşını kutlayan Nesin, 2 Temmuz 1993’te Pir Sultan Abdal etkinliklerine katılmak üzere Sivas’a gider. 35 kişinin yaşamını yitirdiği Madımak Oteli Katliamından sağ kurtulur.

Aziz Nesin, söyleşi ve imza günü için gittiği Çeşme Alaçatı’da, geçirdiği kalp kriziyle hayatını kaybeder. Cenazesi 7 Temmuz 1995’te vasiyeti gereği hiçbir tören yapılmaksızın ve yeri belli olmayacak şekilde Çatalcadaki Nesin Vakfının bahçesine gömülür. Ardında 80 yıllık mücadele, sayısız başarı ve Nesin Vakfını bırakır.

Arkadaşım Badem Ağacı

 Sen ağaçların aptalı
 Ben insanların
 Seni kandırır havalar
 Beni sevdalar
 Bir ılıman hava esmeye görsün
 Düşünmeden gelecek kara kış
 Açarsın çiçeklerini
 Bense hayra yorarım gördüğüm düşü
 Bir güler yüz bir tatlı söz
 Açarım yüreğimi hemen
 Yemişe durmadan çarpar seni karayel
 Beni kara sevda
 Hem de bilerek kandırıldığımızı
 Kaçıncı kez bağlanmışız bir olmaza
 Ko desinler bize şaşkın
 Sonu gelmese de hiç bir aşkın
 Açalım yine de çiçeklerimizi
 Senden yanayım arkadaşım
 Havanı bulunca aç çiçeklerini
 Nasıl açıyorsam yüreğimi
 Belki bu kez kış olmaz
 Bakarsın sevdan düş olmaz
 Nasıl vermişsem kendimi son sevdama
 Vur kendini sen de bu güzel havaya...

Aziz Nesin’in yakın dostu Ataol Behramoğlu anlatıyor:

“Kadınları sevdiği muhakkak… Aziz Nesin, çevresindeki bütün kalabalıklara rağmen yalnız, çok yalnız bir insandı bence. Ömrünce tek aşkı, ölümsüz bir aşkı, ‘o hepimizin sevgilisidir’ dediği Yetmiş Yaşım Merhabadaki Tülsü’yü aradığına ve ömrünce içinde bir aile yuvası özlemi taşıdığına inanıyorum” der. Cimriliğin de, “çapkınlık” gibi sadece bir yakıştırma olduğuna inanan Behramoğlu, Nesin’e “cimri” diyenlere, biriktirdiği şeyleri kendisi için değil, başkaları -özellikle vakıftaki çocukları- için harcayan Nesin’in tutumluluğunu örnek almalarını önerir.