yapamadığımız

-Rahşan'a-

Akşam kapı eşiğinde bir terli giysi gibi

Soyunmak vardı derdinden evrenin

Bir entari serinliğini giyinmek

Kendi derdini tespih gibi çekmek elinde

Yün örmen vardı akşamları koltuğa gömülü

Karşında polisiye roman okumak vardı

Sorgusuz bakışmak yoruldukça gözlerimiz

Sevinçsiz gülmek üzüntüsüz ağlamak

Oturmağa konuklar gelmesi bazen

Çevresinde bir masanın kaygısız

Sıcacık konularda bir demli çay gibi

Bilmedik komşularla konuşmak

Dünyamızla uyuşmak vardı

Oyunda sonunu görmeden oynamak

Sevinebilmek kazandığına

Yitirdiğine yerinebilmek

Düşünmiyebilmek yoruldukça düşünmekten

Kamaştıkça örtebilmek gözlerini

Düşlerde bile ışıktan sakınarak kendini

Uyayabilmek vardı vaktinde rahat