Yalnızlık Sonatı

Bir gece vakti, kimliksiz bir köy kıyısında,

Dağ çocuklarının gözleri gibi karanlıkken ömrün…

İçinden trenler geçer, düdük düdüğe,

İstanbul geçer, Vivaldi geçer,

“Ay Işığı” çalar kemanında;

Hiç bilmediğin…

Bir kılıç gibi yarar sonsuz geceni,

Işık ışığa ülkeler geçer;

Döşer raylarını yüreğinin tam ortasına,

Yıkar toprak damlı evini başına,

Geçer trenler;

Hiç binmediğin…

Üşürsün… Çok üşürsün

Sırtımdan belime iğneler akar,

Hiçbir şey bıraktığımız yerde değildir artık,

Terkedilmiş, cami avlusu çocuklarıyız.

Bir okyanus ortasında tek gibidir ömrün.

Cemre düşmez dağlarıma,

Nevruzlar başka tanrıların çocukları,

Artık bir lokma, bir hırka, bir de sen değil hayat,

Kimsesizlik giyneğimiz.

Üşürüz… Hep üşürüz