Mahur Beste

şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız
 o mahur beste çalar müjgânla ben ağlaşırız
 gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
 yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
 o mahur beste çalar müjgânla ben ağlaşırız

bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı
 güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı
 hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı
 gittiler akşam olmadan ortalık karardı

bitmez sazların özlemi daha sonra daha sonra
 sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara
 simsiyah bir teselli olur belki kalanlara
 geceler uzar hazırlık sonbahara

Attila İlhan anlatıyor: “12 Mart sonrasının kahır günleriydi. Bir sabah radyoda duyduk ağır haberi. Denizlere kıymışlardı. Karşıyaka’dan İzmir’e geçmek için vapura bindim. Deniz bulanıktı; simsiyah, alçalmış bir gökyüzünün altında hırçın, çalkantılı… Acı bir yel esintisinin ortasında aklıma düştü ilk mısra… Vapurda sessiz bir köşe bulup yüksek sesle tekrarladım. Vapurdan indikten sonra da rıhtım boyunca bu ilk mısraları tekrarlayarak yürüdüm.” Bir kadın ismi sanılan “Müjgân” Farsçada “kirpik” anlamına gelir ve Şairin “müjgânla ağlaşmak”tan ne anlatmak istediği de anlaşılır...