Diyalektik Mutsuzluklar

bir uzak sabah denizidir gittiğin kapı
 ellerinde rüzgarın taşınmaz çamurları var
 köpürmüş soylarımı toplarken çürüyen yanlarımdan
 inan batmış şehirler gibi onarılmaz anılar
 gözlerinde unuttuğum o eski aciz miras
 almaya gelsem soluğumda dalgın yosun kokusu
 biliyorum artık hiçbir gemi beni taşımaz
 ve yeniden büyür içimde mağrur bir zakkum gibi terkedilmek korkusu

 susarsın bir silahsızlanma akşamı
 susarsın dudaklarında ıslıklar kanar
 öpülmez dudakların ıslık yarası
 mavzerdir dokunmalarım kirvem bilirsin
 öpemem, öpersem tekmil bir aşiret tragedyası

 hüznünü ver bana yeter, gizli hüznünü
 kolları bağlı hüzün olsun dört yanım
 ırağına vurma beni kirvem, ağlarım, delirirsin
 sonra derler haklıdır sevdası
 geç olur ki artık onarmaz rakılar
 geç olur bir yaraya rakının dağılması

 sen şehre sırtını dönen uykusuz dağlı
 gemiler nerde (ki çoğu hüviyetidir melankolinin)
 nerde aykırı mavzerler (onlara sığdıramazsın ki öfkelerini)
 barut esmeri tenine sevdalarımı sürdüğüm
 nasıl taşıdın bunca yıl delirmiş saçlarında o eski şark yelini
 biliyorum dokunsam parmaklarım kırılır
 dokunmasam eşkıya uykusuzluğu çetin silahlar gibi