ÇOCUKSUN SEN

AHMET TELLİ

*

Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
  Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu
  Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen
  Kum taneleri var ya onlardan birindeyim
  Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
  Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte
  Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum
  Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun
  Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı
  Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
  Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum
  Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup
  Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için
  Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar
  Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa
  Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun
  Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların
  Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar
  Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa
  Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan
  Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit
  Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse
  Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
  Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık
  Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık
  Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada
  Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak
  Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin
  Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen
  Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun
  Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada
  Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum.
  Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil

ÇOCUKSUN SEN / II

  Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
  Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ
  Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
  Dursam ölürüm paramparça olur dünya
  Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm
  Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
  Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
  Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
  Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
  (Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
  Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
  Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor
  Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
  Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
  Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
  Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
  Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte
  Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
  Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
  Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
  Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
  Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
  Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
  Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su
  Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
  Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
  (Soluğunun elma kokması bundandı belki)
  Bir elma kokusuna tutundum düşerken
  Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  Çocuksun sen, çocuğumsun

  AHMET TELLİ