Ben Sana Mecburum

ben sana mecburum bilemezsin
 adını mıh gibi aklımda tutuyorum
 büyüdükçe büyüyor gözlerin
 ben sana mecburum bilemezsin

içimi seninle ısıtıyorum
 

ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
 bu şehir o eski istanbul mudur?
 karanlıkta bulutlar parçalanıyor
 sokak lambaları birden yanıyor
 kaldırımlarda yağmur kokusu

ben sana mecburum sen yoksun
 

sevmek kimi zaman rezilce korkudur
 insan bir akşam üstü ansızın yorulur
 tutsak ustura ağzında yaşamaktan
 kimi zaman ellerini kırar tutkusu
 birkaç hayat çıkarır yaşamasından
 hangi kapıyı çalsa kimi zaman
 arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu

 fatih'te yoksul bir gramafon çalıyor
 eski zamanlardan bir cuma çalıyor
 durup köşe başında deliksiz dinlesem
 sana kullanılmamış bir gök getirsem
 haftalar ellerimde ufalanıyor
 ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
 ben sana mecburum sen yoksun

 belki Haziranda mavi benekli çocuksun
 ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
 bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden
 belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun
 bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor
 belki körsün kırılmışsın telâş içindesin
 kötü rüzgâr saçlarını götürüyor

 ne vakit bir yaşamak düşünsem
 bu kurtlar sofrasında belki zor
 ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden
 ne vakit bir yaşamak düşünsem
 sus deyip adınla başlıyorum
 içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin
 hayır başka türlü olmayacak
 ben sana mecburum bilemezsin..