Aşk Doğarken

-Emir Murathan’a-

durmaz hiçbir annenin sancısı

renkli bir yerçekimidir elimize düşen

sen ne güzel bir emirsin oğul, tanrıdan gelen

dudakları ceylan sürüsü, koşturan nehir

terli rüzgârları ağırlıyor saçları

kıvır kıvır orada şiirin doğduğu ova

yeşildir benim umudum, oğlum bir kasımpatı

nasıl da kokusunu sarılmış tanrının

bir melek gamzesini düşürmüş aklına

bu yüzden gülümseme sokağı diyorum, geçtiğim

bütün isimsiz boşluklara

oğlum ve karım, iki kanatlı pencere

nefes alma zamanı eski bir anının

panjur desenli evlerin yıllanmış yüzü

elmasa can veriyor işte oğlum ve karım

rüzgârımı gıdıklıyor elleri, bir esintidir sormayın

meyvesisin uzak dağlarda sonsuz bir ağacın oğul

yanı başımda biten ürkek bir papatyadır senin annen

kırları sürmeyi öğrendim bu yüzden yüzüme

alnımı papatyalara soyundurmayı

ağzını okşamayı son Nisan sabahının

oğul, ilk kez annem öpmüştü beni kalbimden

şimdi de aşk doğarken annen

sen ne güzel bir emirsin oğul, şiire düşen.

*

30 Nisan 2012 (Oğlumun doğduğu gün)

*