ARENA BOŞLUĞU

göğün anısına

neminde boğulduğum

yağ yağ ki rimellerin aksın

sarmaşıklar duvarda kurudu

haberin yok

gövdeme düşen tahtakurusundan

omuzlarımda yorucu günler

bıçak dişini unutmuş sırtımda

gözlerimde ufuk çizgisi

biten ve tekrarlanan dönence

saat boşluklarına çarpan zaman

nedir bu

bu ölümcül arena

kanımı sürdüm kılıcına

sana dair son cümlemi kurdum

son şiiri ve son küfrü...

bağırdım tepesinde “erkilet'in”

baykuşlar çığlığımı duydu

son nefesimi de bıraktım hayatın boşluğuna

katilin oldum göğsümde

göğün anısına aktı kanım

Dergiyi Okumak İsterseniz Buraya TIKLAYIN