HALKIM

 Türkiyelim, türküm, benim garip halkım,

Her zaman görmek istedim seni
 
 mutlular mutlusu,
 
 Bu dünya güzeli yurdumda
 
 Sıra dağlar gibi felaketler
 
 sana kurdukça pusu
 
 Ağulu dizelerle dolup taştı şarkım.
 
 
 Ulusun döktüğü gözyaşının
 
 Ağusu mermeri deler de geçer.
 
 Kanlar geçer damar damar mermerden,
 O, isterse canlanıp yürür mermer.
 
 
 Meyhanelerde içen şairlerin
 
 Elbette, saygıya değer tasaları.
 
 Söyle, yalnızlıklarından başka hangi gölgenin
 
 Ağırlığı altında çatırdar masaları?
 
 
 Talihsiz sanatçıları memleketimin
 
 Halkımın türküsünden uzakta
 
 içtikçe içerler.
 
 Sonra, birkaç münzevi okuyucunun
 
 ölümsüzlüğünde
 
 öbür yana göçerler.
 
 
 Kına beni, arkadaşım kına:
 
 Yalnız, şunu bil ki rahattır içim,
 
 Ellerim bulaşmadıkça ihanete,
 
 Ellerim batmadıkça kana.
 
 
 Kırk yıl geçtiğim yolları
 
 İncileriyle süsledim gözyaşlarımın,
 
 Gelip geçmesi için ulustaşlarımın,
 
 Bağışlarım da beni bilmeyerek
 
 bıçaklayan insanımı,
 
 [ reklamı gizle ]Bağışlarım bilmeyerek alsa da canımı
 
 Suratıma bilerek tükürene beslerim kin.
 
 Dikilir durur ortasında tanyerinin
 
 Şair nöbettedir insanlar uyusun
 
 Şiir nöbettedir insanlar uyusun,
 
 Bu topsuz, tüfeksiz nöbetçinin
 
 Gölgesinde korkusuz canlar uyusun.
 
 
 Ne güzel ölümsüzlüğü
 
 halkların,
 
 halkların.
 
 Sonra, onların göğüslerinde yatan
 
 Mutluluk düşlü şarkıların.
 
 
 Oturur bir yanda şairler
 
 Uzatıp başını sözcüklerin aralığından
 
 Söyler içinin zifir gibi karanlığından
 
 Leyla'yı, Şirin'i güldüren türküler.
 
 Halksa, öbür yanda döker gözyaşı,
 
 Yatar acıdan ısırır
 
 toprağı, taşı.
 
 
 Sözcük sultanları
 
 gönüllerinin harem dairesinde
 
 unutur giderler
 
 ulusçul kayguyu, telaşı.
 
 
 Güzel halkım,
 
 Senden bir tek alkış beklemeden
 
 Salt senin için ağladı durdu kırk yıl
 
 binlerce şarkım.
 
 
 Bitirdim nice dert okulunu,
 
 Yalnız, şununla öğünebilirim
 
 Birgün işçime ihanet etmedim
 
 Birgün ihanet etmedim insana.
 
 Bin bir yerinden vurulmuş yüreğimi
 
 Ah, anlatabilsem bir gün sana.