Annem ve Akşam

bir kapı açıldı, ansızın, baktık:
 
 akşam!.. kimse benzemez oldu kendine;
 
 kimbilir ne kadar hüzünlü artık,
 
 bir odadan ötekine geçmek bile…

sen neysen o kadarsın, ey akşam!
 
 annem içini çekiyor kimi ansa;
 
 ürkü!.. biri ansızın bir gül koparsa;
 
 şimdi uzak olandır neye ulaşsam…

ah, akşamdan bile ürküyor çocuk;
 
 her yer alacakaranlık gurbet;
 
 soldu annem, solarken goblen ve tülbent;
 
 ve akşamın ucuna doğru yolculuk…

bir türkü söylendi, neyin tadı var?
 
 akşam bile bitti, kalmadı çünkü…
 
 çekildik, bir başına kaldı o türkü;
 
 kapılar arkamızdan kapanmadılar...

Hilmi Yavuz