Kadınlarımız

...

Toprak öyle bitip tükenmez, / dağlar öyle uzakta,
 
 sanki gidenler hiçbir zaman
 
 hiçbir menzile erişemeyecekti.
 
 Kağnılar yürüyordu yekpare meşaleden tekerlekleriyle
 
 Ve onlar
 
 ayın altında dönen ilk tekerlekti.
 
 Ayın altında öküzler
 
 başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi
 
 ufacık kısacıktılar
 
 ve pırıltılar vardı hasta kırık boynuzlarında
 
 ve ayakları altından akan
 
 toprak,
 
 toprak,
 
 ve topraktı.
 
 Gece aydınlık ve sıcak
 
 ve kağnılarda tahta yataklarında
 
 koyu mavi humbaralar çırılçıplaktı.
 
 Ve kadınlar
 
 birbirlerinden gizleyerek
 
 bakıyorlardı ayın altında
 
 geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine.
 
 Ve kadınlar
 
 bizim kadınlarımız:
 
 korkunç ve mübarek elleri
 
 ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
 
 anamız, avradımız, yarimiz
 
 ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen
 
 ve soframızdaki yeri
 
 öküzümüzden sonra gelen
 
 ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
 
 ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
 
 ve kara sabana koşulan ve ağıllarda
 
 ışıltısında yere saplı bıçakların
 
 oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
 
 kadınlar,
 
 bizim kadınlarımız
 
 şimdi ayın altında
 
 kağnıların ve hartuçların peşinde
 
 harman yerine kehriban başlı sap çeker gibi
 
 aynı yürek ferahlığı,
 
 aynı yorgun alışkanlık içindeydiler.
 
 Ve on beşlik şaraplenin çeliğinde
 
 ince boyunlu çocuklar uyuyordu.
 
 Ve ayın altında kağnılar
 
 yürüyordu Akşehir üzerinden Afyon`a doğru...

...