Çoğullama

Biz kadınız, bilmeden seviyoruz bu kedileri
 
 Seviyoruz, bir sevilme içgüdüsüyle
 
 Bu bizim yüzümüzde ufacık çizgiler oluyor - acaba?
 
 Evet, çok değil konuşurken düzeltiyoruz
 
 Orayı burayı topluyoruz, yeriyse çocuklarımızı öpüyoruz
 
 Ama biliyorsunuz ki gene de
 
 Hepimiz, işte hepimiz
 
 Bitmenin, tükenmenin yorgunluğu içinde.
 
 
 Gözler mi? Tavana dikili, hayır, pencereye
 
 Yağmalar, sürgünler, yangınlar içinde
 
 Çünkü bu boşluk; tüneller, çukurlar, kapkacak ağızları
 
 Mağaralar, denizler, gökyüzleri değil de
 
 Bu boşluk, o bir türlü dolduramadığımız, o
 
 Orman, dağ, kısacası evrenle.
 
 
 Biz bu lavanta kokularını bilmeden taşıyoruz
 
 Biz bu tavanı bilmeden eski rengine boyuyoruz
 
 Bu bizim terliklerimizde ufacık güller oluyor - acaba?
 
 Evet, çok değil, onları bilmeden hoşa gideriyoruz
 
 Sormayın, ama sormayın, bilmeden aralık tutuyoruz kapılarımızı
 
 Bilmeden bekliyoruz, bilmeden uyuyoruz sabahlara değin
 
 Kim bilir, belki de biz
 
 Tanrısıyız en olunmaz şeylerin.
 
 
 Bu bizim en düzenli hareketimiz: olmak
 
 Asılıp kalmışız sokak fenerlerine
 
 Asılıp kalmışız öyle, görenler bizi görüyor
 
 Görenler bizi görüyor ve gidip geliyoruz dikkatle
 
 Doğrusu, niye saklayalım, hepimiz bunu yapıyoruz
 
 Ama biz yaşıyorken de bunu yapıyoruz sadece
 
 Cansız
 
 Ve gidip geliyoruz dikkatle.
 
 
 Biz bu kendimizi boşuna soruyoruz kendimize
 
 Boşuna asıyoruz onları, boşuna öldürüyoruz
 
 Bu bizim gözlerimizden ufacık şeyler geçiyor - acaba?
 
 Evet, çok değil, bakışırken düzeltiyoruz
 
 Biz ne garip şeyleriz ki; doluyuz, bazıyız, avuntuluyuz
 
 Ve bizim en güzel öldüğümüzdür bu: yaşamak
 
 Ben biliyorum, yalan mı, siz de biliyorsunuz.​