Ayrılık Sevdaya Dahil

“açılmış sarmaşık gülleri
 
 kokularıyla baygın
 
 en görkemli saatinde yıldız alacasının
 
 gizli bir yılan gibi yuvalanmış
 
 içimde keder
 
 uzak bir telefonda ağlayan
 
 yağmurlu genç kadın

rüzgâr
 
 uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
 
 mor kıvılcımlar geçiyor
 
 dağınık yalnızlığımdan
 
 onu çok arıyorum onu çok arıyorum
 
 her yerinde vücudumun
 
 ağır yanık sızıları
 
 bir yerlere yıldırım düşüyorum
 
 ayrılığımızı hissettiğim an
 
 demirler eriyor hırsımdan

ay ışığına batmış
 
 karabiber ağaçları
 
 gümüş tozu
 
 gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar
 
 yaseminler unutulmuş
 
 tedirgin gülümser
 
 çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
 
 çünkü ayrılık da sevdâya dahil
 
 çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili
 
 hiç bir anı tek başına yaşayamazlar
 
 her an ötekisiyle birlikte
 
 her şey onunla ilgili

telaşlı karanlıkta yumuşak yarasalar
 
 gittikçe genişleyen
 
 yakılmış ot kokusu
 
 yıldızlar inanılmayacak bir irilikte
 
 yansımalar tutmuş bütün sâhili
 
 çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
 
 öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil
 
 çünkü ayrılık da sevdâya dahil
 
 çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili

yalnızlık
 
 hızla alçalan bulutlar
 
 karanlık bir ağırlık
 
 hava ağır toprak ağır yaprak ağır
 
 su tozları yağıyor üstümüze
 
 özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır
 
 eflatuna çalar puslu lacivert
 
 bir sis kuşattı ormanı
 
 karanlık çöktü denize
 
 yalnızlık
 
 çakmak taşı gibi sert
 
 elmas gibi keskin
 
 ne yanına dönsen bir yerin kesilir
 
 fena kan kaybedersin
 
 kapını bir çalan olmadı mı hele
 
 elini bir tutan
 
 bilekleri bembeyaz kuğu boynu
 
 parmakları uzun ve ince
 
 sımsıcak bakışları suç ortağı
 
 kaçamak gülüşleri gizlice
 
 yalnızların en büyük sorunu
 
 tek başına özgürlük ne işe yarayacak
 
 bir türlü çözemedikleri bu
 
 ölü bir gezegenin
 
 soğuk tenhalığına
 
 benzemesin diye
 
 özgürlük mutlaka paylaşılacak
 
 suç ortağı bir sevgiliyle

sanmıştık ki ikimiz
 
 yeryüzünde ancak
 
 birbirimiz için varız
 
 ikimiz sanmıştık ki
 
 tek kişilik bir yalnızlığa bile
 
 rahatça sığarız
 
 hiç yanılmamışız
 
 her an düşüp düşüp
 
 kristal bir bardak gibi
 
 tuz parça kırılsak da
 
 hâlâ içimizde o yanardağ ağzı
 
 hâlâ kıpkızıl gülümseyen
 
 -sanki ateşten bir tebessüm-
 
 zehir zemberek aşkımız”

/

tablo: W.KANDİNSKY