Çıplak Tenime Birgün Işığı

Artık yok bana izin bu sabah
 
 göremiyorum ışıklar nerede ben nasıl kayıp bir denizde
 
 titrek yıldızların ölü çekiminde
 
 toz atmosferinin yeşil akışında
 
 yıkımın sırsız bir aynadaki duruşuna
 
 gövdemin hiçe sayılmasına
 
 ki ürpererek görüyorum bir ırmak dinleniyor artık
 
 gövdemde

ve et kan can olarak anlaşılmanın acısına
 
 yok bana dirilip yerden kalkmak
 
 ellerimi sizin bakırçalması yüzünüze uzatıp kirletip
 
 o bile yok tarih bile yok yaşam defterlerimde
 
 yok diyorum size

yağmurun bırakıp gittiği gölcüklerde var yaşamımda
 
 görülmemiş fırtınaların açtığı o büyük boşluklar var ki
 
 duruyorum

 ellerimden kurumuş nergisler düşerken toprağa

duruyorum o benim tarihimi yapan büyük derin boşluğun önünde

yakutumsu kurtlar ki oynaşıyorlar dibinde
 melekler kızlarına ninniler söylüyor
 
 o sedef o çiğden o ince kızlarına

göklerden serinliği
 
 otlardan çiğleri

yeşil dereden alıyorum gizi
 
 o büyük boşluğun beni sürükleyen gövdemi parçalayan boşluğun
 
 önünde
 
 duruyorum şimdi

mercanlı karanlık durmadan çekiyor beni
 
 dilim tutuk bir ayağım aksak söz çıkmıyor ağzımdan
 
 yağmurun insanı arkadan vurmasına

su hancerine
 
 alev yarasına
 
 boğuntunun izine
 
 yanığın akan gülüne
 
 çıplak gövdeme tenime bir gün ışığı
 
 ve çarpıp geri dönüyor ışık tenimden çıplak gövdemden
 
 siz
 
 görmüştünüz hani

ki tutsaklık bitmeli artık
 
 ve kendini kemiren yürek ve tüm isteği gömen
 
 kendimi yok eden o büyük boşluğun önünde
 
 ah neler görüyorum titrerdi yüreğiniz
 
 yok artık ruhumun kırgın olduğu yerlerde dolaşmak
 
 yok diyorum şurada bir defalık
 
 hırpalayan rüzgarların estiği karakayalığın alnında parlayan maden
 
 kabuksu maden
 
 yoksa benim size vermeye göğsünüze takmaya çalıştığım şey mi

sıvı istekler
 
 su cinlerinin iniltisi
 
 işte hepsi birden sarıyor beni
 
 neden sıvı kayalık durup dururken eriyor ve
 
 parıltısını saçan o maden
 
 bitkimsi öz

dayanıp duruyor yaşama suya toprağa rüzgara ve bana
 
 ve savaşıyor amansızca ve su cinlerinin ölüm dansı başlıyor
 
 bende oluşmuş tohumları siz toplamadan
 
 bozmadan derimin gerginliğini
 
 toprağın elmas parıltısını

ey siz dediğim sizler
 
 istemiyorum
 
 artık isteğin de en son sınırını